Goede winden en frisse pinguïns.

(EN below)

Met het korten van de dagen en het schrompelende kwik in thermometers pakken we de valies en gespen de rugzak om. Voor ons liggen de hoge toppen van de Andes, diepe kloven en kolkende rivieren, de eindeloze stranden langs de Stille Oceaan, gletsjers in (hopelijk) ongerept mooie natuur en kolonies pinguïns.

Op 8 oktober reizen we naar Buenos Aires (goede winden), daar pikken we onze overjaarse camperjeep op en rijden richting Chile. Langs de oceaan stomen we zuidwaarts om diep in het zuiden de grens met Argentina opnieuw over te hoppen op weg naar Ushuaia.

Ushuaia… het doel van de reis. We legden reeds meer dan 40.000 km af, zigzaggend door Amerika. Er resten ons nog ongeveer 8.000 km. En of we ernaar uitkijken.

Reis je mee? Via deze site krijg je een inkijk op hoe het loopt… of net niet. Het verhaal vertellen we beetje bij beetje.  De foto’s hebben een eigen pagina. Via de e-mail wijzen we de weg naar de juiste bladzijde.

Of de oude Nissan het haalt is onzeker, we moeten immers 3 maal over de Andes en krijgen flink wat gravelwegen te verwerken. Onze eigen roestige knoken laten ons overigens ook elke dag weten dat 30 jaar jong ver achter ons ligt.

Maar we gaan proberen… elke dag, stap voor stap, km na km. We zijn er zo klaar voor.

Tot vertels.

Anne en Luk

​

​​

​​

​​

​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​​

​​

Fair winds and playful penguins. (NL hierboven)
As the days grow shorter and the mercury in the thermometers shrinks, we pack our suitcase and strap on the backpack. Ahead lie the towering peaks of the Andes, deep gorges and raging rivers, the endless beaches along the Pacific Ocean, glaciers in (hopefully) pristine natural beauty, and colonies of penguins.

On October 8 we travel to Buenos Aires (“good winds”), where we pick up our aging camper jeep and head towards Chile. We follow the ocean southwards, and deep in the south we’ll cross the border back into Argentina on our way to Ushuaia.

Ushuaia… the goal of our journey. We’ve already covered more than 40,000 km, zigzagging through the Americas. About 8,000 km remain. And yes, we are looking forward to it.

Will you join us? Through this site you’ll get a glimpse of how it all unfolds… or perhaps doesn’t. The story will come in bits and pieces; the pics have their own pages. We’ll guide you ...

Whether the old Nissan makes it is uncertain, as we must cross the Andes three times and endure plenty of gravel roads. Our own rusty bones also remind us daily that our thirties are long behind us.

But we’ll give it a try… every day, step by step, kilometer by kilometer. We are so ready for this.

See you in the stories,
Anne and Luk

​​

Hoog in de bergen. (EN here below)

Een paar steenworpen verder wacht de grens met Chili; meer dan 3300m hoog.

De windvlagen doen onze camper heen en weer schudden; de temperatuur zakt … nog sneller dan het begrotingstekort volgens de meerderheid. Deze middag was het bijna 30 graden nu nog nauwelijks 5. In de ondergaande zon krijgen de felle kleuren, afgezet in kalk door heet vulkanisch water, van de Puenta del Inca zachtere tinten. Hier kwamen Inca’s 700 jaar terug genieten van het thermale water. Vandaag is het kleurenpalet een topattractie; op 2700 m hoogte.

Op een boogscheut van hier ligt de hoogste berg van Amerika… 6961 m. De overgroeide puist draagt de naam Aconcagua. Verder dan de voet (ok, laat ons zeggen ‘enkels’) van deze berg raken we niet. Het is warm en koud, de wind rukt aan de kleren en klaagt in de oren. Een paar kilometer hiervandaan ligt een ontroerende begraafplaats. Enkele 10-tallen spoorwegarbeiders omgekomen bij de bouw van de spoorweg en ook een 30-tal bergbeklimmers van overal ter wereld, allen omgekomen bij pogingen om de Aconcagua te bedwingen. Opvallend… de meeste bij de afdaling.

De roerende spreuk op een graf: ’ Mas importante que la cima es el camino Y mas importante que el camino son los principios que mueven tus pies’ . Dat  klinkt wel fors maar of moeder de vrouw dat thuis ook vond blijft een open vraag. (Belangrijker dan de top is de weg er heen, belangrijker dan de tocht zijn de waarden die je voeten tot bewegen aanzetten)

Meer dan duizend kilometer en 12 dagen terug wandelden we over een andere begraafplaats; Cementerio  de la Ricoletta. Eén van dé bezienswaardigheden van Buenos Aires, hoofdstad van Argentinië. Honderden hoogwaardigheidsbekleders, militairen, wetenschappers en filosofen liggen hier te rusten. Het is een ode aan de moed, creativiteit, patriottisme en zelfverloochening van velen… correctie… een ode aan de moed, creativiteit, het patriottisme en de zelfopoffering van mannen. 

Evita (Eva) Peron, actrice, leidster, politica, denker en schenker uit de vorige eeuw…  is één van de zeldzame uitzonderingen. Zij betekende voor Argentinië bijna evenveel als de gigantische bomen die her en der in de omgeving van het kerkhof staan.

Minder rustig en sereen is de rest van de stad, het Parijs van Zuid-Amerika, met zijn grote boulevards en gebouwen. Het Teatro Colon laat ons niet onberoerd; net zomin als het parlementsgebouw en de vele plaza’s en kerken. Om te bekomen van al dat monumentale geweld gaan we de beentjes losgooien. Een avondje tango (kijken) in een van die prachtige theaterzalen is om duimen en kuitspieren van af te likken.

De volgende dag gaat Anne herstellend wandelen; ik waag me over de stroom, naar Uruguay, om ons trouwe voertuig op te halen.  De Pozel staat flink onder het stof maar met draaiende motor voor de schuur waar ons voertuig de voorbije 10 maanden stond. De Duits-Uruguayaanse dame glimlacht… ik ook. Dan terug met hebben en houden over de grens. Net 12u na het verlaten van Buenos Aires ben ik terug; alle douane- en andere documenten in orde. De beide meisjes- Altai en Anne- kwispelen van plezier bij het weerzien.

De tocht van oost naar west, door Argentinië, verloopt voorspoedig. We rijden door de veestreek van het land en begrijpen nu beter waarom de Boerenbond bang is van Argentijns vlees… er loopt enorm veel Angus steak over de gigantische landerijen en, eerlijk is eerlijk, dat vlees smaakt heerlijk. Eveneens heerlijk zijn de wijntjes uit de Mendoza regio; dé wijnstreek van het land. De wat doffe kop, na een proeverij, wandelen we weg in een paar prachtige woestijnen ten noorden van de wijnregio. Hot en hotter!

Langs de stoffige wegen en bergpistes zien we kleine kerkhoven waar slachtoffers van verkeer, hitte, geweld en… het leven, een laatste rustplaats kregen. Bij sommige graven zien we stapels plastiekflessen met water liggen… om de goden en doden te laven.

Een creatieve natuurgids schrijft op een muur, vol gehangen met oude vogelkooien: ‘Estas no son jaulas vacias, son aves en libertad’ (dit zijn geen lege kooien, het zijn vrije vogels).

Bij zoveel wijsheid wenden we de steven en rijden de bergen in. Eerst Uspallata, een soort dode-levende stad, en dan Puente del Inca… vlak bij de grens met Chile.

23/10/2025

​​

High in the Mountains (NL hier boven)

Just a few stone’s throws away lies the Chilean border — more than 3,300 meters above sea level.
The wind gusts buffet our camper until it rocks like a boat; the temperature drops… faster, it seems, than the national budget deficit according to most politicians. This afternoon it was nearly 30 degrees — now it’s barely five. In the fading light, the fierce colors of the Puente del Inca, etched into limestone by scalding volcanic water, soften into gentle hues.

Seven centuries ago, the Incas came here to bathe in the thermal springs. Today, the kaleidoscope of colors has become one of the region’s top attractions — perched at 2,700 meters.

Not far from here rises the highest mountain in the Americas — 6,961 meters of rugged majesty known as Aconcagua. We don’t get far beyond its foot (well, let’s say its “ankles”). The air bites, the sun burns, and the wind tears at our clothes, whining in our ears.

A few kilometers away, a small cemetery brings us to silence. Here lie dozens of railway workers who died building the mountain railway — and about thirty mountaineers from all corners of the world, each lost in the attempt to conquer Aconcagua. Strikingly, most perished on the way down.

One gravestone bears a moving inscription:

“Más importante que la cima es el camino,
y más importante que el camino son los principios que mueven tus pies.”

(More important than the summit is the journey — and more important than the journey are the values that move your feet.)

A lofty thought… though one wonders if the wife back home would have agreed.

More than a thousand kilometers and twelve days earlier, we had wandered through another cemetery — Cementerio de la Recoleta — one of Buenos Aires’ great landmarks. Beneath its marble angels rest hundreds of dignitaries, generals, scientists, and philosophers. It’s a tribute to courage, creativity, patriotism, and self-sacrifice — or, more precisely, to the courage, creativity, patriotism, and self-sacrifice of men.

Evita (Eva) Perón — actress, leader, politician, thinker, giver — is one of the rare exceptions. She meant nearly as much to Argentina as the giant trees shading the paths around the cemetery.

​

The rest of the city — the Paris of South America — is far less peaceful. Grand boulevards and monumental buildings vie for attention. The Teatro Colón leaves us awestruck, as do the Parliament and the many plazas and churches. To recover from all that grandeur, we stretch our legs — and our souls — with an evening of tango (watching, not dancing). The music and movement are enough to make one’s thumbs and calf muscles ache with admiration.

The next day, Anne takes a restorative walk while I cross the river to Uruguay to collect our faithful vehicle. The old Pozel sits dusty but alive, engine running, outside the barn where it has slept these past ten months. The German-Uruguayan lady smiles — and I smile back. Twelve hours later, I’m back in Buenos Aires, papers in order, border crossings behind me. The two girls — Anne and Altai — wag and whirl with joy at our reunion.

Our journey westward across Argentina unfolds smoothly. We pass through the cattle country and finally understand why European farmers fear Argentine beef: endless herds of Angus cattle graze across boundless plains — and, truth be told, the steak tastes divine. So do the wines from Mendoza, the country’s proudest wine region.

With slightly foggy heads after a tasting, we wander north into deserts of mesmerizing beauty — hot and hotter.

Along the dusty roads and mountain tracks, small cemeteries appear — resting places for victims of traffic, heat, violence, and life itself. At some graves, plastic bottles filled with water are left — offerings to quench the thirst of gods and the dead alike.

On a wall adorned with old and broken birdcages, a nature guide has scrawled:

“Estas no son jaulas vacías, son aves en libertad.”
(These are not empty cages — they are free birds.)

So much wisdom in a single line. We turn our camper once more toward the mountains. First Uspallata — a ghost town that refuses to die — and then Puente del Inca, near the border with Chile.

23 October 2025

​

​

​