Canada... part 2
Na Alaska opnieuw in Canada
Again in Canada... here the story.
Beren en baren
22 juli en we varen zuidwaarts… ja, echt varen. Met de ferry gaat het van Prince Rupert naar Vancouver Eiland. Het schip van BC Ferries ploegt zich tussen eilanden en kustgebieden, langs smalle doorgangen en fjorden. De hoop op walvissen en ander groot zee-wild is hooggespannen. Net zoals de hoop op een ‘op afstand ‘ontmoeting met grizzly beren hoog was bij onze passage in Stewart en Hyder. Omdat de zalmen dit jaar met vertraging de tocht stroomopwaarts beginnen, geven de beren niet thuis in de rivieren rond dit Canadees/Alaskaans duo-stadje. Onze zoektocht loopt op niets uit… altijd iets laten voor later. Over zalmen gesproken… bij het einde van de vorige eeuw was de zee bijna leeggevist. Ernstig beperkende maatregelen hebben de zalm moeten redden. Wat is dat toch met ons dat we steeds alles uitputten tot het gaatje?
Stewart/Hyder heeft wel nog andere troeven. Er hangt nog een echte wildwestsfeer inclusief saloon waar dollarbiljetten op de muur gespijkerd zijn. Het begon toen een goudzoeker 150 jaar geleden aldus een dollar achterliet opdat hij bij zijn terugkomst uit de bergen tenminste geld zou hebben voor een maal en een bed. In het zelfde saloon wordt ik ge-hyderised, wil weten wat dat is… vraag het aan mr. Google. Vanuit Hyder rijden we 40 km lang een bergpiste op tot boven de machtige, prachtige, Salmon Gletsjer. In een (eindelijk!) stralende zon genieten we van het blauwige, gebroken en gekraakte ijs.
Om van Tok (laatste stad van betekenis in Alaska) in Stewart te geraken reden we langs Whitehorse, de hoofdstad van Yukon, (Canada) en verlieten de intussen zo vertrouwde Alaska Highway die inruilden voor de Cassier Highway… opnieuw dwars door eindeloze bossen en berglandschappen. Op suggestie van een ‘local’ nemen we een smalle zijweg die langs een riviertje en tussen imposante bergen naar een oude jademijn voert. We rijden ook langs een gigantische mijn terril … een berg stijfvol met asbest. De asbestmijn werd gesloten in 1992, dertig jaar nadat werd vastgesteld dat asbest echt gevaarlijk is.
Het is koud en het regent terwijl in Europa blijkbaar een hittegolf huishoudt.
We stoppen in onooglijke dorpjes en vergapen ons aan tientallen totempalen, velen 10 tot 15 meter hoog, die telkens weer een ander verhaal vertellen. Ook ontdekken we het begin van de Canadese regenwoudbegroeiing: een koffie-(en vis 😉-)stop onderweg laten ons kennismaken met enorme ceders (tot 70m hoog) met griezelig bemoste takken… een boeiende voorbode van de wouden op Vancouver-Eiland.
Prince Rupert stelt niet veel voor – bood wel heerlijke fish-en-chips- …maar daar vertrekt de ferry. Een dagje varen nu…
Blijkbaar zijn niet enkel de beren met verlof; ook de orka’s en walvissen nemen een snipperdag en laten zich niet zien….dachten we. Plots rumoer op het voorste dek… het deint door het schip. ‘Een walvis aan stuurboord’ zegt de kapitein door de luidsprekers. En inderdaad; eerst schuchter en dan in volle glorie, een kanjer. Hij (of is het zij?) heft zich een paar meters uit het water en plonst dan met veel geraas opnieuw het koude sop in. Voor het plezier van de kijkers doet onze walvis dat een paar keer na mekaar. Machtig. De rust aan boord keert weer als de walvis weg is tot we op 3 uur van onze bestemming zijn… een tiental orka’s; niet echt dicht bij het schip maar toch duidelijk zichtbaar.
Omdat we er niet genoeg van krijgen, kamperen we een paar dagen op een piepklein eilandje – Malcolm Island - ten noorden van Vancouver Island. We vangen er niet enkel een stevige zalm en pladijs maar hebben het wonderlijke genoegen bij de ondergaande zon een groep orka’s te zien die hun buik komen schuren op het strand… op 15 meter van ons. National Geographics voor onze neus; onwezenlijk.
De rit naar de andere kant van Vancouver Island verloopt wat saai; tot we het zompige regenwoud aan de westkant induiken. Bomen van 80 meter hoog en tot 800 jaar oud, spookachtige mossen die van de takken naar beneden hangen, een woud van heksen en trollen.
En dan, dan bereiken we de Stille Oceaan. Na meer dan twee maanden terug te zijn vertrokken aan de Atlantische oceaan en in het hoge noorden de Arctische oceaan te hebben aangedaan, staan we in de avondzon sprakeloos met de blote voeten in het warme zand. Voor ons strekt zich de eindeloze Pacific uit. We zijn fier op onszelf en onze prestatie.
Vancouver Island, dank voor de fijne momenten.
Waves and bears.
It is July the 22nd and we’re sailing south… yes indeed, sailing. The ferry will bring us from Prince Rupert to Port Hardy on Vancouver Island. Navigating between narrow fjords and small gateways we enjoy the views on mountain forest, lonely beaches and far away glaciers. Will orcas pay us a visit, or will the whales pass by? Hope is a powerful motivator…
We also hoped for a not to close encounter with grizzly, so we went to Stewart/Hyden. This little nothing, twin town sitting on the border between Canada and Alaska has 3 interesting things to offer.
-
Great bear viewing… if the salmon is swimming up-river. When we were there the salmon took a day off… no bears. At the end of last century almost all salmon was captured, the species was at risk. A ‘rescue’ programme saved them but again… why do we humans always take it all?
-
A beautiful glacier. The 40 km long slippery gravel road brought us to the top of this mighty Salmon glacier. Indeed, fantastic to see the bleuish ice in the sun.
-
As it is a dead-end road there is also a charming leftover of the wild west ambiance. We soaked it up in the local saloon, while enjoying a local beer. I also was Hyderised…if you want to know what that is, google might have the answer. I can assure you… one is enough.
In the same saloon the walls are covered by one-dollar notes. It all started 150 years ago. A goldminer pined a note to the wall to make sure he would have money for a bed and a meal when returning from his search for nuggets.
To reach Stewart/Hyder we drove down the Alaska HWY to Whitehorse, capital of Yukon, CA and changed to the Cassier HWY. Some wolfs, black bears and great views make it an interesting drive. A sideway shows us the remaining’s of an asbestos mine. The mine was closed in 1992… 30 years after the danger and health risks were demonstrated.
It is cold and it rains while Europe is suffering a heatwave.
We stop at little villages and learn about the stories told by totem poles. Some of them are 10 or even 15 meter high and artistically decorated. We also see the first patches of Canadian rainforest and the gigantic cedar trees; some are 70 meter high. What a view; hopefully there is more to come on Vancouver Island.
Prince Rupert is apart from a fish restaurant, microbrewery, and some old-style buildings not super interesting but they have the ferry, and we embark here.
Will the whales and orcas pass by during the journey to Port Hardy?
No, they had a day off. Even the waves are on holiday. ... or not.
At a certain moment there is some unrest on the ship... the captain speaks loud and clear ... whales on the left side .
Then we see him (or her?). First from a distance then very close... lifting his (or her) body out of the ocean, several times, high up, 3 to 4 meter out of the water. Then ... bang ...again in the water. Cool.
Later that evening we see orca... many... not that close but very visible.
As we can't get enough of this we go camping on a tiny island in between Vancouver Island and the mainland... lucky we are. 8 orca come to rub their belly on the beach. What a view, what an exceptional vibration. National Geographics in real time.
To top this we manage to catch fish. We eat salmon and white fish...
The trip to the other side of Vancouver Island is nothing special until we enter the rainforest. Red Cedars 80 meter high, Douglas Fir, ... great.
The forest is foggy, wet and spooky. We like its magical atmosphere.
And then we reach the Pacific Ocean... we started weeks ago at the Atlantic ocean, managed to see and feel the Artic ocean and now we're at the Pacific. We sit on the sandy beach and enjoy the view....a bit emotional.
Vancouver Island... we'll remember the great moments you offered.
Indianen en Cowboys
Er gaat een siddering door de grote groep aanwezigen op het moment dat 7 reuze-drums worden aangeslagen en het gezang van ongeveer 70 zangers door het stadium klinkt. Dan lijkt het of de aarde trilt. 500 dansers, kleurig met prachtige verendos uitgerust, komen ritmisch de arena binnen. De massa houdt de adem in; uit verwondering, emotie of ontzag… of alle drie samen!
We zijn getuige van de jaarlijkse Powwow te Kamloops. Een samenkomst van 7 verschillende indianenstammen. Elke stam brengt drummers en dansers mee die zich met mekaar zullen meten. Rond elke drum zitten een 10-tal drummers/zangers. Ze drummen en zingen alsof hun leven ervan afhangt. De dansers, mannen en vrouwen, kinderen en ouderen doen niet onder voor hun drummers.
Het is een adembenemend schouwspel, 5 uur, non-stop, bij 38 graden. We gaan slapen tussen de tenten – en een tipi – van de vele ‘native Americans‘,terwijl de drums nog vibreren in het nachtelijke duister. Op dag twee, bij nog hogere temperaturen hervat het feest van muziek en dans.
De Powwow is naast een cultureel feest ook een plek voor ontmoeting en politiek. Dat laatste wordt duidelijk bij de toespraak van de ‘elder’ (oudste) die de Indianengemeenschap leidt. Haar woorden zijn vriendelijk doch beslist. De niet uitgevoerde akkoorden uit 1872 (en later) zijn niet vergeten. De 15.000 toeschouwers applaudisseren luid bij het ter sprake brengen van het kinderdrama. Meer dan 80 jaar lang werden kinderen van Indiaanse koppels afgenomen en geplaatst in katholieke internaten; dit om ze te beschaven en westers te maken. Vele kinderen verdwenen van de aardbodem. Recent werden talloze massagraven en begraafplaatsen ontdekt; blijkbaar werden deze kinderen ook regelrecht gemarteld. Ook de komst – en excuses – van de paus is onvoldoende klinkt het krachtig. ‘Every child matters’ is de slogan van de beweging die op zoek gaat naar verdwenen kinderen en ijvert voor het herstel van rechten.
Dan nemen de drums weer over; het ritme, de dans… het is pure, zinderende energie en kracht.
We staan met een krop in de keel te kijken en als emotie voelen we een rare mengeling van euforie en schroom.
24 uur later en 200 km verder in de heuvels trilt de tribune alweer.
De omroeper nodigt alle aanwezigen recht te staan voor de openingsceremonie waarbij de vlaggen worden binnengebracht in de rodeo-arena. Opnieuw trilt de aarde, bij het berijden van een stier dit keer, of bij het vangen van wilde paarden! Spektakel en pret. Hoedje af voor de dappere cowgirls en cowboys. Berijdt maar eens een 900 kg zware stier of vang in 7 seconden een net losgelaten kalf (het record was 4.7 seconden). De cowboys en girls hebben er zin in maar moeten ook rake klappen incasseren. Die avond gaan we dansen op de tonen van een bandje dat countrymuziek brengt.
In 4 dagen tijd zien we twee totaal verschillende happenings. Het ene innemend en zinderend, het andere pure pret overgoten met durf en moed.
Als dat geen hoogtepunten zijn.
Eveneens hoogtepunten – letterlijk dan – bieden de Rockies, de Rocky Mountains. Deze prachtige bergketen wordt zichtbaar; eerst vaag aan de horizon maar dan als een muur van graniet.
Yoho- en Banff-National park of de Icefield parkway voegen nog een reeks plaatjes toe aan het reeds gestresseerde netvlies. Ocharme oogzenuwen.
Geniet van de foto’s.
Na de Rockies dalen we af naar Calgary, stad gebouwd met oliedollars. Hoewel het een ruime en aangename stad is kunnen het glas en beton ons niet bekoren. We zoeken de rust van het platteland, met veel ranches, en beginnen aan de voorbereiding van de reis terug naar huis. Slik.
Indians and cowboys
A strong emotion swipes through the audience when 7 large drums are played by each 10 drummer/singers. It is as if the earth trembles when 500 colourfully dressed dancers enter the arena. The crowd is speechless and impressed. You can feel the energy and the power.
We’re at the annual Kamloops Powwow, meeting place for at least 7 first nation communities. All 7 brought their drummers, singers, and dancers. For two days they’ll compete, enjoy, celebrate and discuss.
Indeed, the powwow is a cultural event and an opportunity to meet. It is also a political event. That becomes clear during the welcome address of the elder, leading the first nation peoples. She is diplomatic but clear. The treaties of 1872 and later are not forgotten. Every single person in the arena (15.000) applauds loudly when she refers to the missing children and the policies that allowed white people to take children away from their parents to ‘civilise’ them in catholic boarding schools. Many children disappeared and recently mass graves were found across the country. Even the visit of the pope is not enough is the powerful message. The movement has a very simple but clear slogan.’ Every child matters!’ The stories, the arguments… is sounds very familiar to all those that work/worked on DI in Europe.
Then the drums take over again. For 5 hours the singing and dancing continues… nonstop. The drummers beat the drum as if their lives depend on it. The dancers: man, women, children, elderly colourful and gracious give all the energy they have. It is 38C in the shade.
Around midnight we go to bed in our little camper between the tents and tipis of the 15.000 natives/ Indians present. The drummers are still active. The next day the celebration continues… with even more energy and conviction.
Our emotions swing from euphoric to some sort of shame. What an experience.
24 hours later the earth trembles again… 200 km away from Kamloops we’re at a rodeo.
The speaker asks everybody to stand and show respect when the flags are brought into the arena and then it starts. Bull riding, catching wild horses or calves… great fun. Really brave cowgirls and cowboys I would say… what they do is not free of risks.
That evening we’re invited to join them at the 'country music' party… again great fun.
In 4 days’, time we were at 2 totally different events. The one was emotional and colourful, the other pure fun and bravery. Indeed, two real highlights on this trip.
Another highlight … very high…the Rockies - Rocky Mountains.
First, we only see the vague skyline but then they’re there, like a wall of granite.
Yoho national park, Banff national park, the Icefield parkway… it is almost too much to take in.
Enjoy the photos.
From the Rockies we drive down to Calgary. A nice and open city build on oil dollars but there are too many skyscrapers and buildings… we move on south and slowly start to prepare our return home. Should we?
Caylay, a small village 90 km south of Calgary, is were we find a friendly boondocker (Gary) . Our POZEL rests for a few months in his garden . Gary helps us to prepare for our return and to make the jeep ready for the hard winters they have in Calgary region. A local vet declares Altai 'fit to fly'.
After an evening full of stories and wonderful ice-cream (thanks a lot Gary) we fly to Montreal and later Brussels.
At home our children, grandchildren and mom are waiting for us . During a fantastic brunch we share stories and emotions. Later that day Anne and I look at each other ... yes .......indeed.
Op 90 km ten zuiden van Calgary in een klein dorp ( Caylay) vinden we Gary, een boondocker. We komen snel tot een overeenkomst; onze POZEL kan in zijn tuin overwinteren.
Gary helpt ons de pick-up klaar maken voor de harde winters die ze hebben in deze regio. Een plaatselijke veearts verklaart Altai 'gezond' , dus we kunnen vertrekken. Na een avond vol verhalen en avonturen bij een enorme pot chokoladeijs brengt hij ons naar de luchthaven. We vliegen naar Montreal en later door naar Brussel.
Thuis wachten kinderen, kleinkinderen en mama ons op met een fantastische brunch. Verhalen en emoties rollen over de tafel.
Later die avond bekijken we mekaar.... ja.... inderdaad.