Doorheen / across Canada
First mechanical problems and ... first bear
Panne en beren
From Halifax we drive north to NP Kouchibouguac and walk the White Cedar trail. We wild camp at Miramichi. A very nice route brings us to the Matane ferry. No whales .... Across Reserve Faunique Ashuapmushuan we go up north to Waswanipi (Cree First Nation territory). Entering the village our engine blocks... no way to get it started. I was smart enough to fill up with benzine instead of diesel. In Belgium diesel is gasolie... here it is benzine... so easy to make a mistake.
The next day ,thanks to the help of very friendly Cree, we're towed 130 km back to a garage. They manage to repair things in 3 hours. Indeed....we lost some money. We drive back to Waswanipi for the night. The place we find at the river is just fantastic, the people so welcoming. After a relaxing night we enjoy a Cree breakfast. Maggie, working in the local cultural centre, explains a lot about the culture and the traditions. Fascinating. Just before we leave she brings some bear meat . Another great person. Thanks a lot Maggie.
A long drive brings us to NP Pukaskwa... we see our first moose and bears . Cute ... from a distance.
Van Halifax gaan we naar het noorden tot Nationaal Park Kouchibouguac en we deden het White Ceder pad. Mooi. We kampeerden in Miramitchi .
Een prachtige route brengt ons naar de Matani overzet. Helaas geen walvissen. Doorheen het natuurpark Ashapmushuan gaan we verder noord naar Waswanipi (Cree staat). (indiaans reservaat)
Daar loopt de motor vast... benzine getankt in de plaats van diesel... bij ons is diesel gasolie... hier is dat benzine.... danke. Met de hulp van zeer vriendelijke Cree werden we 130 km gesleept naar een garage. In 3 uur tijd werd alles hersteld. We zijn wel wat geld kwijt... een dure les dus.
We reden terug naar Waswanipi voor de nacht aan de rivier... gewoon prachtig. We werden warm verwelkomd en mochten op de koffie bij Maggie (niet die van de Heemkring) voor een Cree ontbijt en vele verhalen over de cultuur en traditie van de 'native americans' . Bij ons vertrek kregen we nog indiaans brood en berenvlees mee voor onderweg. Een reiziger laat je immers niet met lege handen vertrekken. Hartlijk dank Maggie.
Een lange rit brengt ons naar NP Pukaskwa. Onderweg zien we elanden en ook ... van heel dichtbij ... de eerste beren. Lief... op afstand.
Het is 3 juni en we haalden Elk Island National park, bij Edmonton, Alberta. We doorkruisten de provincies: Nova Scotia , New Brunswick, Quebec, Ontario, Manitoba en Saskatchewan; zes verschillende werelden. De toegelaten snelheid is 100 km per uur, de wegen zijn ok tot zeer goed. Het tijdsverschil met België is nu 8 uur.
Na de ontmoeting met de beren verbleven we in Pukaskwa NP; gelegen aan het grote Superior Lake. Net een zee, volgens sommigen één van de grootste zoetwaterreservoirs ter wereld. Prachtige wandelingen maar ook… muggen en veel erger: ook teken. Blijkbaar is er een echte tekenplaag hier in Manitoba. Tweemaal per dag doen we een bodycheck en controleren Altai… elke keer prijs. De rotbeestjes haken zich vast en proberen bloed te zuigen. We gaan ze te lijf met plaatselijke producten (80 $) … zeer effectief.
It’s the 3rd of June en we reached Elk Island NP, close to Edmonton, Alberta. We drove across Nova Scotia, New Brunswick, Quebec, Ontario, Manitoba and Saskatchewan. Seven very different experiences. The speed limit is 100 or 110 km/hour on the highway, 50 in town; the roads are ok to very good. The time difference with Belgium is 8 hours now.
It was great to see the first bears along the road before arriving at Pukaskwa NP. The park provides in beautiful walks and great views on Lake Superior. But also the first mosquitos and ticks. They have a problem at Manitoba… ticks everywhere. Coming from the US they told us. Twice a day we do a body check and check Altai…. Yes indeed… over and over again …ticks. We conquer them by using local stuff… strong and effective.
Winnipeg bezoeken we in de regen die over deze streek blijft hangen. Het meest bijzonder zijn ‘ The Forks’ en het Mensenrechten Museum, prachtige architectuur.
Onze volgende stop is NP Riding Mountain, vele paden zijn door overstromingen gesloten, dus maar niet wandelen dan. Toch wordt het een fantastische ervaring. We krijgen pelikanen, herten, elanden en beren te zien. Topmoment: mamabeer met 3 kleintjes op slechts een paar meter afstand van de wagen.
Bij een alweer vriendelijke boondocker, Darren, krijgen we gastvrijheid voor de nacht…een nacht om niet gauw te vergeten. Een zware storm trekt over het stadje Dauphin, wind en regen a volonté. Het zijn de laatste stuiptrekkingen van een depressie die reeds weken voor slecht weer zorgt in de streek. Vanaf de ochtend schijnt de zon en wipt de temperatuur enthousiast omhoog.
Our visit to Winnipeg is a walk in the rain… it keeps on raining in the region. ‘The Forks’ and especially the Human Rights Museum – great architecture - are worth a visit.
Our next target is NP Riding Mountain. Many tracks are closed due to the rain, still we’re lucky. We see deer, pelicans, elk and … bear. The top moment, at only 10m of the car, was mama bear with 3 baby bears… cute.
Darren, another very friendly boondocker, provides shelter for the night… indeed shelter. Dauphin only 20 km north of the NP Riding Mountain must face a violent thunderstorm. Our little Pozel survives. The next day finally the weather changes and the temperature jumps up. Great.
Op weg naar Saskatoon rijden we door een biljardvlak gebied met zwarte, vruchtbare, aarde; de graanschuur van Amerika. In de verte doemen torens op… een kathedraal? Neen graansilo’s die de oogsten moeten bergen; tientallen staan er. Urenlang rijden we door dit gebied. De boeren klagen (!). Door de vele regen zijn ze drie weken te laat met het zaaien en planten. Dat zaaien en planten doen ze nu met een supervaart. Enorme tractoren ploegen, bewerken, bemesten en zaaien in één beweging met machines die bijna de breedte van een voetbalveld bestrijken.
On our way to Saskatoon, we drive across the agricultural heart of Canada. Flat as a pool table and black, rich soil. We see farms of over 10000 acres and many towers at the horizon… cathedrals? No huge silo’s for storing the grain. For hours we cruise along farms and meet farmers, complaining about the weather. They can’t plant due to the rain. They’re preparing the machinery now. Huge tractors doing it all at ones… covering the size of a football field in one go.
On the roads we see the famous ‘land trains’, huge trucks in 2 or even 3 parts, passing us at 100 km /hour or more, we don’t insist… 😉
Now and then an Orthodox church pops up and we see many Ukrainian flags. This excellent farming land attracted 150 years ago obviously many people from the east of Europe. We eat local Ukrainian dishes and visit the charming Ukrainian Cultural Heritage Village.
Op de weg verschijnen almaar meer ‘land trains’. Vrachtwagens in 2 of 3 delen met 7 tot 9 assen. Deze enorme gevaartes mogen net als de wagens tot soms 110 km per uur denderen. We schuiven opzij en laten passeren
Af en toe duikt een klein orthodox kerkje op; er hangen ook vele vlaggen van Oekraïne. Blijkbaar trok de vruchtbare grond en het landschap sterk gelijkend op de grote vlaktes in Oekraïne vele gelukzoekers (en arme sukkelaars op zoek naar een beter leven) uit Oost-Europa aan. We eten Oekraïens en worden ondergedompeld in hun leefwijze en cultuur tijdens een verblijf in het Ukrainian Cultural Heritage Village.
Bij het binnenrijden van Alberta verandert het landschap in een golvende zee van grasland. Akkerland ruimt de baan voor weiden… de ranches dienen zich aan.
In het Wanuskewin Heritage Park leren we meer over de bizon. Het iconische dier bevolkte de prairie van Canada tot het zuiden van de US. In 1820 waren ze nog met meer dan 30 miljoen. Als een zwerm vraatzuchtige sprinkhanen hebben de kolonisten in één generatie tijd dat teruggebracht tot een paar honderd overlevende exemplaren in 1870. De foto met huizenhoog gestapelde schedels zegt het allemaal. Met de vernietiging van de bizon werd ook de leefwijze en cultuur van vele ‘Native Americans’ (indianen) een nekslag gegeven. We zien de teksten van de verdragen tussen kolonisten-regeringen en lokale indianenstammen… zeer ontluisterend… en zelfs deze verdragen werden niet gerespecteerd.
Het Elk Island NP is een welkome douche voor de geest. We spotten talloze spelende bevers en staan een paar keer oog in oog met het zwaarste zoogdier op Amerikaanse bodem… de bizon.
Vanaf hier gaan we echt noordwaarts… op naar Dawson City
Entering Alberta brings us into a hillier region. The first huge ranches show up. Grassland, prairie, everywhere.
We want to know more about the bison and visit the Wanuskewin Heritage Park … they lived here with well over 30 million only 200 years ago and provided all the Native Americans needed. In less than 1 generation the colonists managed to kill them all… like a swarm of hungry grasshoppers …. only a few hundred bison’s were left in 1870. The photo with the pile of bison skulls speaks for itself. The extinction of the bison was also devastating for the culture and way of life of the natives. We see the treaties between the settlers and the Indians… shocking … not one of the agreements was respected or implemented correctly.
The Elk Island NP provides relaxation and rest. We spot playing beavers and walk with the bison.
From here on we turn north… up to Dawson City, Yukon.
Van Edmonton gaat de route langzaam maar zeker naar het noorden. Onderweg stoppen we bij een ‘Outdoor Shop’ . We schaffen ons berenspray aan, een soort pepperspray in het groot, … blijkt zeer effectief … eens de beer op minder dan 10 meter afstand is ☹. In dezelfde shop zien we ook echte wapens… geweren en jachtwapens; inclusief een roze geweertje voor jonge meisjes… dat hebben ze liever zegt de verkoper.
Na Alberta rijden we British Columbia en later Yukon binnen. De weg wordt slechter en er zijn ganse stroken met grint en ‘gravel’. Een reuze vrachtwagen uit de andere richting katapulteert een kei tegen de voorruit. Gelukkig er niet dwars doorheen, maar wel een mooi ‘stierenoog’. We herstellen het later. De verdere tocht gaat over de Alaska Highway… moeilijk te beschrijven… een prachtige weg die door totaal verlaten bossen, over hoge pieken en immense kloven voert. Dawson Creek is ons vertrekpunt, langs Fort St John en plaatsen met namen als Buckinghorse River bereiken we Fort Nelson en na een passage langs nog bevroren meren, Summit Lake, en het diepblauwe Muncho Lake komen we bij het verrassend verfrissende (!) Liard River Hotsprings. We passeren de ochtend in het hete, stomende water. Later die dag gooien we een eerste keer de vislijn uit …. Geloof het of niet bij de tweede worp was het prijs… en wat voor prijs. We hebben er twee dagen van gegeten. Heerlijk.
Na Watson Lake kiezen we voor de weinig gebruikte weg met de naam Campbell HY. Na een asfaltstrook volgen grint en stof, buiten maar ook in de Pozel, maar o zo adembenemend mooi. Ook zien we het resultaat van enorme bosbranden die kilometers ver het naaldwoud in spichtige pijnbomen, als hopstaken, veranderde. Stukken kaarsrechte baan wisselen af met bochtige steil stijgende of dalende stukken.
We staan oog in oog met een zwarte en bruine beren, zien prachtige steenbokken, kruisen een bizonkudde, merken een kariboe met kalfje dat wegvlucht … een stekelvarken is driester en loopt pal onder de wielen.
Onze kampplaats is een overheidswilderniscamping; zeer mooi gelegen langs het Francis Lake. Die ochtend is het vochtig wakker worden. Door de regen in de bergen steeg het water zo dat ons voertuig met de wielen in het water staat… gelukkig enkel de wielen. Op 40 km voor Carmacks leggen we de riem af en nemen een koppel nachten rust, aan alweer een prachtig meer. Het is nu bijna 22 uur… we zitten buiten in het volle zonlicht. De dagen zijn hier bijzonder lang.
Morgen naar Dawson City… en terug naar de bewoonde wereld zodat we het verhaal en de foto’s kunnen op de site plaatsen.
Gelukt. Dawson City... een echt wildwesten gevoel...
From Edmonton we drive to the north. Along the route we stop at a ‘Outdoor Shop’ and find the famous bear spray… very effective they explain …when the bear is at less than 10 meters ☹. We also see the real weapons they sell including pink guns for little girls. Sells better the owner stated.
Entering British Columbia and afterwards Yukon the road becomes more challenging. Gravel is now on the menu… and we must taste it. A multi-tonner truck launches a little rock into our windshield… from now on we have a beautiful ‘bulls’ eye in front of us while driving.
We’re on the Alaska Highway… breath-taking. Dawson Creek is the starting point, then Fort St John, Buckinghorse River, Fort Nelson, along frozen lakes- Summit Lake - and the green- blue water of Muncho Lake. Verry rewarding were also the hot springs at Liard Lake, indeed very refreshing. We enjoy the early morning in the hot water and then continue the trip. For lunchbreak I try my fishing skills… believe it or not after 30 sec I had a big one (65 cm). Dinner for two days.
At Watson Lake we take the less used Cambell HY … good choice. We eat dust but also see brown and black bear, share the road with bison, cross the path of a caribou with calf and mountain goat.
The result of wildfire is clear. Sometimes the forest is gone or reshaped in a dark black zone with only leftovers of pine trees.
We camp at Francis Lake, on one of the Yukon governments’ wilderness campsites. Nice… although the next morning we wake up with the wheels in the water. The water in the lake is rising due to rain in the north… good to know. Close to Carmacks we take a break to rest a bit at again a beautiful lake.
It is 10 h pm and we sit outside in the sun… long and lovely days. Tomorrow the target is Dawson City.
We did it... Dawson City... a real wild west feel. It is June 11.
Dawson City…. Zo maken ze geen steden meer. Hoewel… stad is toch wat overdreven voor een neerzetting met 5 straten horizontaal en 9 verticaal. Maar ze hebben er alles… een klein warenhuis waar je werkelijk alles kan kopen, een postkantoor, een bakker (die dicht is) wat hotels… of zoiets en een bar of 4… ja inderdaad dit is een outpost, het bijna einde van de beschaving … of wat wij beschaving noemen. Je kan er ook het goud verkopen dat je hebt gevonden in een riviertje of op een berg en dierenhuiden zijn nog steeds zeer in trek. We genieten van de westernsfeer en gaan naar het saloon voor een optreden in French-can-can stijl. Natuurlijk kan je daar ook gokken…. het gepande goud moet uit de zakken geklopt worden.
Goud is hier echt wel belangrijk (geweest). In 1897 werd er enkele km hiervandaan goud gevonden. Een artikel in een krant bracht een echte goudkoorts op gang. Na een jaar waren er 30.000 gelukzoekers aan het delven in de bergen en rivieren… niet voorzien op de wintertemperaturen van – 30 tot -50 graden. Enkelen werden steenrijk… de meesten keerden berooid terug naar warmere streken. De plek waar het eldorado ligt noemt Bonanza.
De lokale indianen ‘native Americans first nation’ werden verdreven en moesten hun jachtgronden en rivieren verlaten.
We zien langs de rivieren overblijfselen van gigantische machines die werden gebruikt om het zand op te delven en te wassen; na de kleine gelukzoeker kwamen grote ondernemingen met veel middelen industrieel zoeken. Tonnen goud werden gevonden. Wij vonden niets op claim 6 waar we ook even gingen goudpannen☹.
Dawson City… what a city, although ‘city’ is a bit of an exaggeration. 5 streets horizontal and 9 vertical…only a few hundred people… a post office, a groceries shop, 3 resto’s and 4 bars. The atmosphere is very wild west-ish. In 1897 they found gold, a lot of gold, just a few miles away from here. A few months later Dawson City and Bonanza Creek were goldrush cities. Many became millionaire, more become even poorer than before. Native Americans had to leave their land and hunting grounds.
Today you still can sell the gold you panned or bring it right away to the casino. At the casino you can enjoy ‘French can-can‘ like shows – yes, we did – and gamble…. no, we did not. Also, our gold panning at claim 6 was not a huge success. We found enough gold to pay for 0.0000000007 % of 1 beer.
Along the river we see leftovers of the huge machines that were used 100 years ago to dig up and wash the sand. We also see the small family claims where people still try to earn a living by finding gold.