Van vaders en zonen. (EN below)
Ooit al eens 9 dagen samengeleefd met jouw volwassen zoon op een oppervlakte van 8 vierkante meter? Mijn zoon en ik deden het!Wat aanvankelijk een riskant sociaal experiment leek werd een fantastische belevenis. Het verhaal…
Bij het verlaten van Colombia, begin april, vernamen we dat onze pick-up camper maar 3 maanden langer op Colombiaanse bodem mocht blijven gezien de strenge douaneregels. Met andere woorden, begin juni moet het voertuig het land uit of de vergunning moet door de aanvrager, in persoon, verlengd worden.Probleem dus.
Na veel vijven en zessen valt de beslissing; ik ga terug en verleng de vergunning zodat we geen gedoe hebben als we later de reis willen verderzetten. Anne ziet het niet echt zitten om voor een korte periode op en neer naar Colombia te gaan … maar zoon, Gorik, mompelt tussen neus en lippen dat hij een tripje naar Zuid-Amerika wel ziet zitten.
Lang verhaal kort… op 31 mei vliegen we naar Bogota voor een avontuur van 9 dagen. Onze opdracht: vergunning verlengen… onze hoop… genieten van natuur en bergen in Colombia.
De vlucht verloopt perfect en we hebben tijd om onmiddellijk naar de bevoegde instanties te gaan om het papierwerk in orde te laten maken…. mis poes. De diensten verwijzen ons van hot naar her in de stad en melden dat alle diensten zullen gesloten zijn voor de komende 4 dagen… speciaal verlof.
Wat ik zie als een probleem en risico, ziet Gorik als een kans. Hij: We vertrekken zo snel als mogelijk met de camper, uit de stad en duiken de natuur in. Bij terugkomst doen we het papierwerk wel… Bij een speciale ‘kruiden en rum’ drank op de trappen van de kathedraal in het centrum van de stad – la Candelaria - herschikken we de plannen. Morgen vertrekken we!
Na wat inkopen en kleine herstellingswerken aan de camper starten we de motoren om vliegensvlug de stad te verlaten. Vliegensvlug blijkt in realiteit slakkengang-traag te zijn; Bogota verlaten kost ons 3.5 uur fileleed. Maar eens de stad uit worden alle stress en ergernis over het verkeer weggewassen door de adembenemende natuur en vergezichten.
Die dag zitten we 7 uur samen in de auto, later die week zullen nog vele rij-uren volgen. Die uren in de wagen worden echte intense en fijne belevenissen. Onze gesprekken meanderen van links naar rechts en van onder naar boven. We luisteren (en becommentariëren, vaak hilarisch) podcasts over de ophanden zijnde verkiezingen in België, bespreken de te volgen route en evalueren ook mijn vaderschap, zijn zoonzijn en vaderschap, we bepalen wat het leven leefbaar maakt en worden het eens over het feit dat we het oneens over de toekomst van de wereld… 😉.
Ik kan het alleen maar aanbevelen….
In totaal misschien wel 20 uur samen, op 50 cm van mekaar, aan het stuur, vader en zoon, zoon en vader…. heerlijk. De dagen die volgen blijft er niets, of toch zeer weinig, onbesproken.
De tocht brengt ons eerst naar de woestijnen ten zuiden van Bogota. De Tatacoa desierto is bloedheet en zeer indrukwekkend.
Sterrenkijken is een belevenis die we niet aan ons laten voorbijgaan. Een voettocht, paardentrip, off-road avontuur en stevig onweer later laten we de rode en grijze kloven achter ons.
Volgende objectief…mountainbike-tocht in de bergen rond Salento (midden Colombia). 6 uur rijden… keuvelen, debatteren, filosoferen, mekaar ambeteren…
De streek rond Salento is verrassend … verrassend. Koffieplantages, reuze palmbomen, kleine dorpen, liggen als een patchwerk rond de kleine stad.
Salento is toeristisch met de resto’s en cafés die je dan kan verwachten; het is ook vertrekpunt voor tochten in de bergen errond.Vroeg in de ochtend stappen we, samen met twee jeugdige Israelis, in een 4x4 met fietsen op het dak, die ons naar de top van de berg zal brengen.
Daar gekomen, tussen de vochtige mistbanken en dreigende wolken – op 3400 meter hoogte, krijgen we elk een mountainbike met super goede vering en stevige remmen. Vooral die remmen zijn nodig want we gaan 10 km dalen. Het wordt een rit om van te genieten tussen reuze palmbomen en bergweiden.Ontbijt volgt na de afdaling in een boerderij-herberg.
Om naar de stad terug te kunnen, moeten we opnieuw naar boven… Gorik besluit om niet met de jeep te gaan maar zelf langs het gravelpad naar boven te fietsen. 10 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 6 tot 7% en pieken tot 15% over een modderig gravelpad… het schijnt dat het geen zeer doet 😉
.
Als Gorik begint aan de klim zet ik me nog eens neer voor een taske lokale koffie en probeer met de Israëli’s een gesprek over Gaza te voeren. De koffie is sterk en heet, het gesprek rauw en kil.
Gorik haalt de bergtop vlotjes maar zijn rode kop duidt toch op enige oververhitting van de motor.
Van de top zoeven we dan 25 km lang naar beneden op de mountainbike, zonder één keer te trappen; 2000 meter dalen. Polsen en schouders rammelen uit mekaar maar het is pure fun.
Oeps… bijna onze opdracht vergeten. We moeten terug naar Bogota om bij de douane het document in orde te maken. We komen aan in het kantoor van de douane om 10.30uur; De bevoegde dame belooft ons 20 minuten later het document met de verlenging af te leveren.
Om 17.15uur stappen we buiten met het papiertje onder de arm. Meer dan 6 uur geknars van tanden …. maar opdracht volbracht.
Om te bekomen van het dagje ‘bureaucratie ‘besluiten we in een natuurpark buiten de stad te kamperen. Alweer prachtig … maar ook pijnlijk. Een beetje overmoedig – vaders geven niet graag toe aan zonen dat ze iets misschien niet meer kunnen- besluiten we een echt wel uitdagende voettocht te maken. Terwijl Gorik lustig huppelend het bospad op en neer volgt, sleep ik me kreunend voort; watervallen, oeroude bomen en spetterende zichten maken het draaglijk.
Onze laatste dag in Colombia wordt er een voor het stadsbezoek.
Montserrat (klooster op een berg), muzeo del Oro, La Candelaria en vele andere plekken doen we aan. Die avond, net voor ons vertrek naar de luchthaven, keren we terug naar het centrale plein met de kathedraal.
Zittend op de trappen drinken we weer een ‘kruiden met rum’ thee (eigenlijk dronken we er meer dan één). Plots valt het gesprek stil. Een blik naar mekaar en een stevige hug … even slikken … zonder woorden.
Tijd voor de taxi, tijd om naar huis te gaan…
Of Fathers and Sons (Dutch above)
Ever lived with your adult son for 9 days in an area of just 8 square meters? My son and I did!
What initially seemed like a risky social experiment turned into a fantastic experience.
Here's the story...
Upon leaving Colombia in early April, we learned that our pickup camper was only allowed to stay in Colombia for three more months due to strict customs regulations. In other words, by early June, the vehicle had to leave the country, or the permit had to be extended by the applicant in person.
Problem.
After much deliberation, the decision was made: I would go back and extend the permit so that we wouldn’t have any hassle if we wanted to continue the journey later. Anne wasn’t keen on making a short round trip to Colombia… but my son, Gorik, casually mentioned he would be up for a trip to South America.
Long story short…
on May 31, we flew to Bogotá for a 9-day adventure. Our mission: to extend the permit... our hope: to enjoy the nature and mountains in Colombia.
The flight went smoothly, and we had time to go immediately to the relevant authorities to get the paperwork sorted... not so fast. The offices sent us all over the city and informed us that all services would be closed for the next 4 days... special leave.
What I saw as a problem and a risk, Gorik saw as an opportunity.
He said: "Let’s leave the city with the camper as soon as possible and head into nature. We’ll deal with the paperwork when we get back..."
Over a special ‘herbs and rum’ drink on the steps of the cathedral in the city center – La Candelaria – we reshuffled our plans.
Tomorrow, we would leave! After some shopping and minor repairs on the camper, we started the engine to quickly leave the city.
Quickly turned out to be snail-paced in reality; leaving Bogotá took us 3.5 hours of traffic jams. But once out of the city, all stress and annoyance over the traffic melted away with the breathtaking nature and views.
That day we spent 7 hours together in the car, with many more driving hours to follow later in the week.Those hours in the car became truly intense and enjoyable experiences.
Our conversations meandered from left to right and from bottom to top.
We listened to (and often hilariously commented on) podcasts about the upcoming elections in Belgium, discussed the route to follow, and also evaluated my fatherhood, his being a son and fatherhood, what makes life worth living, and agreed to disagree on the future of the world... 😉.
I can only recommend it...
In total, probably 20 hours together, within 50 cm of each other, at the wheel, father and son, son and father... wonderful.
In the days that followed, nothing, or at least very little, remained unspoken.
The journey first took us to the deserts south of Bogotá. The Tatacoa Desert is scorching hot and very impressive.
Stargazing is an experience we didn’t want to miss. After a hike, a horseback trip, an off-road adventure, and a heavy thunderstorm, we left the red and gray ravines behind us.
Next objective... mountain biking in the mountains around Salento (central Colombia). 6 hours of driving… chatting, debating, philosophizing, annoying each other...
The area around Salento is surprisingly... surprising.
Coffee plantations, giant palm trees, and small villages are scattered like a patchwork around the small town. Salento is touristy, with the expected restaurants and cafés; it is also the starting point for excursions in the surrounding mountains.
Early in the morning, we, along with two young Israelis, get into a 4x4 with bikes on the roof, which will take us to the top of the mountain.
Once there, between the damp mist banks and threatening clouds – at an altitude of 3400 meters – we each receive a mountain bike with great suspension and strong brakes.
Those brakes are especially needed because we will be descending 10 km. It's a ride to enjoy amidst giant palm trees and mountain meadows.
After the descent, we have breakfast at a farmhouse inn.
To get back to the town, we need to go uphill again...
Gorik decides not to take the jeep but to cycle back up the gravel road himself. 10 km with an average gradient of 6 to 7% and peaks up to 15% over a muddy gravel path... supposedly, it doesn’t hurt 😉.
As Gorik starts the climb, I settle down for a cup of local coffee and attempt a conversation with the Israelis about Gaza. The coffee is strong and hot, the conversation raw and cold.
Gorik reaches the mountain top easily, but his red face does show some engine overheating.
From the top, we zoom down 25 km on the mountain bike without pedaling once; a 2000-meter descent. Wrists and shoulders rattling apart, but it’s pure fun.
Oops... almost forgot our mission. We have to return to Bogotá to get the document sorted with customs. We arrive at the customs office at 10:30 am; the responsible lady promises to deliver the document with the extension 20 minutes later.
At 5:15 pm, we step outside with the paper under our arm. More than 6 hours of teeth grinding... but mission accomplished.
To recover from the day of 'bureaucracy', we decide to camp in a nature park outside the city.
Once again beautiful... but also painful. A bit overconfident – fathers don’t like to admit to sons that they might not be able to do something anymore – we decide to take on a really challenging hike.
While Gorik merrily hops up and down the forest path, I drag myself along groaning; waterfalls, ancient trees, and stunning views make it bearable.
Our last day in Colombia is spent sightseeing.
Monserrate (a monastery on a mountain), Museo del Oro, La Candelaria, and many other places are visited.
That evening, just before we leave for the airport, we return to the central square with the cathedral.
Sitting on the steps, we drink another ‘herbs with rum’ tea (actually, we drank more than one).
Suddenly, the conversation stops.
A look at each other and a firm hug... a moment of strong emotions... no words.
Time for the taxi,
time to go home...