Na een nachtje bijslapen en een ijsje nemen we de ferry om over de machtige Yukon rivier te geraken. Een belevenis om niet gauw te vergeten. Aan de andere kant van de rivier begint de ‘Top of the World high way’ , een gravel en gebroken asfaltweg die Dawson City  verbindt met Chicken… de eerste nederzetting van enige betekenis in Alaska (VS). Chicken… inderdaad… kijk maar naar de foto’s, ze menen het. De ‘Top of the World HWY’ is een bijzondere ervaring. Prachtige zichten op de Yukon en haar bijrivieren worden gelardeerd met heuvels en bergen. Top of the world is wel wat overdreven, het hoogste punt is slechts 1365 m hoog.

De grensovergang naar de Verenigde Staten (Alaska) loopt super vlot. In minder dan 4 minuten is het geklaard. Twee vragen stelde de beambte…vraag 1: heb je wapens? (Dat mag maar je moet ze aangeven) en vraag 2… heb je brandhout bij…. Brandhout???? Dat mag niet… je zou kunnen besmettingen overdragen. Een interessant weetje… er hangt een foto van president Trump in het douanekantoor. Zouden ze een verkiezing gemist hebben?

We zijn in Alaska, perfect op schema….na ongeveer 8000 km op Canadese wegen.  

De eerste km of beter miles verlopen goed. Alweer winnen we een uur omdat Alaska in een andere tijdzone ligt. In Chicken eten we heerlijke pie (gebak) en voelen ons één met de andere 15 inwoners van het dorpje. Mocht een gewapende Clint Eastwood om de hoek komen je zou dat heel normaal vinden.

Zijn de Amerikanen anders dan de Canadezen? Niet echt hoewel ze misschien toch net iets meer geloven in ‘big’. Twee illustraties hiervan. Wat neemt een doorsnee gezin mee op camping? Natuurlijk een grote caravan, ze noemen die een 5th wheeler, getrokken door een pick-up met een motor van 7 of 8 liter. 5th wheel omdat die niet op een trekhaak hangt maar op een draaiplatform zoals een opligger op een trekker/vrachtwagen. Meneer rijdt met de pick-up; mevrouw volgt in haar 4X4 om toch ook boodschappen te kunnen doen onderweg. In haar aanhangwagen heeft ze twee (één voor hem en één voor haar) quads staan. Op de camping kan je natuurlijk niet te voet van de ene kant naar de andere (ook al is dat maar een paar honderd meter)… daar heb je een voertuig voor nodig. Op het rek boven de quads ligt een motorboot voor het vissen en tussenin ook nog een grasmachine… kwestie van te kunnen maaien. Overdreven? … niet echt.

Illustratie twee… beetje laag bij de grond misschien… het wc-papier is hier breder dan in Canada (en Europa). We trekken geen conclusies.  

Intussen lees ik het boek van Jonathan Holslag ‘Van muur tot muur’ (aanbevolen) waarin hij het materialisme en de hang naar consumptie van het westen aanklaagt.  Inderdaad…

Aangekomen in Fairbanks stellen we vast een maand weg te zijn. Binnen een paar dagen vatten we de tocht naar het hoogste punt van deze reis aan… Deadhorse, aan de Artic Ocean (Prudhoe Bay). Meer daarover volgt maar eerst even gaan afweken in de hot springs van Chena River.

 

​

After a relaxing night we took the ferry to cross the fantastic Yukon River. Crossing the river on such a small ferry is an experience not easy to forget. The road we’re on now  is the ‘Top of the World HWY’, the highway is gravel and old asphalt but ok to drive. Breath-taking views on the Yukon River ease the pain of dust and washboard. Soon we reach the Canada – US border. Customs are easy going… 4 mins and we’re in the US. They ask only 2 questions. 1. Do you have guns? That is ok but you must tell them Q2: Do you have firewood? That is not ok… against the law. You could import infections or strange species.

Soon we arrive at Chicken… yes indeed. Chicken. Look at the photos. Another wild west experience. Clint (Eastwood) passed by … almost unnoticed while we enjoy pie and coffee.

Are Americans different from Canadians? Maybe not too much but for sure they love ‘big’ even more. A family camping brings at least 2, 4wheel drive cars, a huge caravan and some quats… maybe also a boat. And believe it or not toilet paper is larger in Alaska … please do not jump to conclusions.

I’m reading the book ‘From wall to wall ‘by Jonathan Holslag (in Flemish), his thesis is that the weakness of the western democracies  is their addiction to consumption. He might have a point…. or two.

Soon we’re at Fairbanks, the gate to the north. On Monday 20/06 we plan to embark for our journey to Deadhorse … now we recover a bit from the last month at Chena River hot springs. Great.

​

Alvorens de Dalton Highway aan te vatten komt er eerst een stukje goed asfalt tot een dorpje met 12 inwoners… Livengood. Dan komt het echte werk. 800 km pal naar het noorden over grint, aangereden aarde en gebroken asfalt. Aan 60 – 70 km per uur, rustig, naar het noorden; de beloning is groot, vergezichten, bergen, meren, kolkende rivieren. We kamperen ‘informeel’ op adembenemende plekken.

Bij de Artic  Circle – poolcirkel – mogen we niet stoppen Een blikseminslag heeft het woud in lichterlaaie gezet en blusvliegtuigen pogen het onder controle te krijgen. In een brandlucht steken we de poolcirkel over. De bomen worden nu snel kleiner, tot er plots geen boomgroei meer is. We zijn ook bijna op de noordpool.

Langs Finger Mountain, Gobblers Knob, Coldfoot (daar kunnen we tanken) bereiken we de Atigun Pass. Na de imponerende bergpas met modder en grint komen we in de eindeloze noordpool-toendra. We kamperen aan het Galbraith Lake. Wondermooi, achter ons het gebergte (Brooks range) en voor ons de toendra… in een avondzon die nu niet meer ondergaat. Met muskusossen, kariboe, en de vrees voor grizzlyberen rijden we naar Deadhorse.

Plots… nieuw asfalt. De laatste 50 km is het zalig rijden over spik-splinter nieuw asfalt. Een overstroming had de weg geheel weggespoeld. Wij mogen op de nieuwe baan.

Deadhorse is een stadje van ‘olieboorders’. Mannen met baarden en buiken maken er de dienst uit met hun XXXL  trucks en machines. De olie in de ondergrond verklaart ook waarom de weg er ligt en waarom er zo’n zware trucks denderen over de highway. Tot meer dan 2 km diep boren ze voor meer dan 600 bronnen. Raar maar waar… op de hele reis nog nooit zo’n dure diesel getankt… 8.5 dollar voor een gallon (iets minder dan 4 liter).

De temperatuur op het meest noordelijke punt is hoog… te hoog. We meten tussen de 10 en 15 graden. Toch is er overal ijs en is Deadhorse gebouwd op een laag permafrost van 600 meter dik. Tijdens de niet-avonden lezen we ‘Artica’ van Bernice Notenboom en ‘De Alchimist’ van Paulo Coelho… passend. De vraag dient zich aan of er nog ijs zal zijn als de kleinkinderen hier binnen 30 jaar zouden staan.

Dan doen we de laatste 12 km naar de noordelijke ijszee, van Deadhorse naar de baai… Prudhoe bay. Voor ons ijs, ijs en nog eens ijs. Pootjebaden in een stukje open zee maakt de ervaring compleet. Verfrissend 😉. Ver op het ijs zien we een paar zeehonden liggen zonnen… ieder zijn meug.

De terugtocht van Deadhorse naar Fairbanks verloopt vlot en langs grootse bergen en rivieren. Eén keer stopt een brandweerteam ons… opgelet… verderop staat een stuk naaldwoud in de fik.

De schoonheid van de ijszee, de toendra, de wilde dieren…helemaal boven zelfs geen muggen meer…. het is allemaal op ons netvlies gebrand en in ons geheugen gegrift. Dank u wel Dalton Highway.

 

Before embarking on the Dalton HWY, we have a stretch of rather good tarmac, then the real work starts. 800 km north over gravel, dirt road and broken asphalt. Still, it is very rewarding. We see breath-taking mountain ranges, wild rivers and endless forest that slowly but surely becomes tundra. We camp ‘informally’ on beautiful spots.

When crossing the Artic Circle, we cannot stop… a wildfire around the camp needs all possible attention of a large group of firefighters.

Along Finger Mountain, Yukon crossing, Gobblers Knob, Coldfoot (we can fill up here) we reach the Atigun Pass. An intimidating pass trough the Brooks Range, mud, gravel, and some patches of snow do not stop us. On the other side we enter another world… the endless tundra. Our camp at Galbraith Lake is a fantastic place… behind us the mountains of the Brooks Range in the evening sun, in front of us the rolling hills of the tundra. It is the longest day of the year… the sun will stay with us all night.

We see muskox, caribou and are afraid of seeing grizzly on our way to Deadhorse.

The last 50 km are a real surprise… brand-new asphalt…. Floodings last years washed-out  the old way ; we can now enjoy the new one.

Deadhors is a ‘city’ of oil drillers, man with long beard and huge bellies riding their XXXL machines and trucks. 600 wells explain why all this equipment is needed and why huge trucks race over the Dalton. FYI… we never had to pay more for diesel … 8.5 dollar /gallon. A strange thing.

The temperature at Deadhorse is comfortable, too maybe … between 10 and 15 Celsius…. South of the Atigun pass we even had days with a temperature well over 20° C. During the evenings we read ‘Artica ‘ written by Bernice Notenboom and  ‘The  Alchemist’ from  Paulo Coelho… the right choice, triggering the right questions.

Then we do the last 12 km from Deadhorse to the bay… Prudhoe Bay. The see is frozen, and seals are enjoying the sun on the ice. Dipping a foot in the icy water ads to the experience. Great. Impressive. Difficult to describe the view … and our feelings.

The way back to Fairbanks allows us to take in more of the scenery.

The beauty of the Arctic Ocean, the tundra, the mountains, the wildlife… it will always remain with us, carved in our memory. Thanks a lot Dalton HWY.

​

Gletsjers…

Langzaam zakt de zon naar haar diepste punt… inderdaad sedert enige dagen gaat de zon enkele luttele uurtjes opnieuw helemaal kopje-onder. We zitten op een paar km van de Exit Gletsjer, langs de Resurrection river. Het gletsjerwater kleurt de rivier grijs. Het kampvuur verwarmt de klamme lucht. Bij de gletsjer zagen we het blauwige eeuwige ijs… eeuwig … voor nog even. Vanaf 1880 is de gletsjer aan het wegsmelten, de laatste jaren alsmaar sneller. Heel educatief staan er borden langs het pad naar de ijsmassa; in 1960 was er ijs tot hier. Een paar tientallen meters verder… hier was er nog ijs in 85, …. tot vandaag. Nog een lang leven gewenst, grote koude vriend.

Sinds het verlaten van de Dalton Highway zijn we in een andere reis terechtgekomen. Geordend en netjes… bijna. Van Fairbanks gaat de weg naar het zuiden. We rijden langs de prachtige natuur van het Denali national park… hoge bergen, pieken en dalen. We hebben geluk… niettegenstaande er een reeks bosbranden in de streek woeden, draait de wind tijdig en krijgen we de meer dan 6000m hoge piek van Denali in al haar glorie te zien. We besluiten op de flanken van de bergketen te kamperen. Aan de rivier treffen we een paar goudzoekers… ja, die bestaan nog echt. Vriendelijke mannen zonder veel franjes…er moet gedolven worden. Eén van de drie heeft als opdracht voor de veiligheid te zorgen. Dus heeft hij een volautomatisch machinegeweer losjes aan de schouderriem hangen. De elanden, die we andermaal te zien krijgen, zijn gevaarlijk tegenwoordig stelt de man.

De Parks highway brengt ons naar Anchorage, feitelijke hoofdstad van Alaska. Een zeer open stad waar ongeveer de helft van de inwoners van Alaska woont. Na de obligate stadswandeling verpozen we bij het Alaska Native Heritage Museum. Het museum brengt een mooi overzicht van de verschillende indianenvolkeren die Alaska bewoonden voor de blanken aankwamen. Tot vandaag zijn ongeveer 15% van de inwoners ‘native american’. Ook boeiend is te vernemen dat in 1867 een Russische Tsaar Alaska voor 7 miljoen $ aan Amerika verkocht. Zal Poetin zich dit nu beklagen… We zien inderdaad veel overblijfselen van een stevige Russische aanwezigheid, van Russisch Orthodoxe kerkjes over plaats- en straatnamen. Een gesprekje met een Orthodox priester plaatst het allemaal wat in perspectief. Hij is Inuti – eskimo- en vindt het best zo.

De komende dagen worden gletsjerdagen. Eerst brengt de weg ons naar Seward, stadje aan een diep uitgeslepen fjord. Deze 4th of July zullen we niet gauw vergeten. (4de juli is nationale feestdag van de VS). Tientallen vaartuigjes geven een show op de zee-engte en dan om middernacht … vuurwerk. Tijdens de dag is er ‘Vlaamse kermis’ met kraampjes en spelletjes… maar zonder bier; bier wordt niet zomaar in het openbaar of op publieke plekken gedronken. Om een pint te krijgen moet je bij het café of bar eerst je ID kaart tonen om te bewijzen dat je ouder bent dan 19 (of 21). Wij blij dat ook wij onze pas moeten tonen.

Topmoment van de viering is een parade van vrachtwagens, carnavalachtige groepen, brandweerwagens en militairen maar dé volkstrekker is de bergloop. 600 mannen en vrouwen doen een helse looptocht naar de top van Mt Marathon. De snelste doet er 45 minuten over de traagsten komen na 3 uur opnieuw in de stad aan. De lopers kruipen ongeveer de helft van de klim op handen en voeten omhoog. Bovengekomen schuiven en springen ze van rots naar geul opnieuw naar beneden. Hoedje af.

Bij het smeltwater van de Exit Gletsjer bekomen we een beetje van die twee dagen ‘tussen de mensen’… alleen in de wildernis is toch heel fijn. Er kamperen nog wat mensen verspreid over de brede vallei van de Resurrection River…ook een groepje jongeren. Plotsklaps geknal… het groepje jonge gasten besluit hun artillerie te testen. Met revolvers, een aanvalsgeweer en een karrevracht munitie trekken ze naar de rand van de rivier. Ze zoeken een doel aan de andere kant- een boomstronk - en het schieten start. Ook dat is Alaska…

Aan de Moose Pass laten we ons overtuigen dat de gletsjers vanuit de lucht nog veel indrukwekkender zijn. Een 4-persoons watervliegtuigje brengt ons boven de ijsvelden en toont het afkalven in de oceaan. Het blauwe ijs weerspiegeld in de middagzon…adembenemend mooi, groots. Beneden zien we, een speldekop groot, een groepje kajaks tussen de ijsschotsen; aan de linkerkant een kudde sneeuwwitte berggeiten, rechts een stel arenden in de stijgwinden.

Met een overladen netvlies rijden we naar Homer, een andere haven aan de oceaan. Ook daar is het al gletsjer wat de klok slaat want een bezoek aan de bruine beren kan niet plaatsvinden door het plotse slechte weer en hoge golven op zee. Een pittige voettocht brengt ons vanuit de fjord naar een andere ijsslak, opnieuw indrukwekkend. Op de terugweg zien we zeeotters, zeehonden, arenden, puffins, … vele vogels waar we de namen niet van kennen. Na een frisse pint in het zeeeer bijzondere Salty Dawg Saloon kunnen we er weer tegen.

Nu wordt het echt nat en koud… we rijden dan maar naar Whittier waar we wachten op de ferry naar Valdez. Onze laatste uren op het Kenai-schiereiland breken aan.

Ferry… en kajakken…

 

 

 

Glacier time…

We’re camping along the Resurrection River, just a few miles away from the famous Exit Glacier. On its exit is the glacier indeed… since 1880 Exit Glacier is withdrawing. The park rangers posted signs… in 1890 the glacier was here… a few hundred meters further … in 1960 the glacier ended here… 1980 … 1990… 2020. Don’t give up dear cold friend.

Our campfire keeps the air warm and mosquito free. The sun is over her highest point and indeed we have again real nights… good to sleep. Since we left the Dalton HWY it is as if we’re in a different world, structured and orderly. Not sure I like this more… 😉. From Fairbanks we drive along the Denali Mountain range and we’re lucky. The smoke of many wildfires pollutes the air and hinders the view on Denali Mountain BUT… as the wind turns, we see the mighty flanks and top of this over 6000 m high snow-capped beauty. We camp nearby the mountain and have the pleasure meeting some goldminers… yes indeed they still exist. 3 no-nonsense guys with time for a chat… but not too much .. time is gold. One of them is taking care of the security… he carries an automatic gun … Moose are extremely dangerous these days he stated. 😊

The Parks Highway brings us to Anchorage, not the real but de-facto capital of Alaska. An open and friendly city. We visit the Alaska Native Heritage Museum and learn more about this great country. 15 % of the people in Alaska are Native Americans and in 1867 a tsar sold Alaska to Amerika for a bit over 7 million dollars; Putin regrets for sure. A chat with a Russian Orthodox priest and the many small Orthodox churches on the Kenai Peninsula tell the story.

Our first stop on the peninsula is Seward. A small city in a deep fjord. We’ll remember this 4th of July for ever. Parades, fancy fair, long distance running… a real happening… but no beer. For Belgians difficult to understand but… no… no beer in public. Even we had to show our ID to prove we’re over 19…. great. We leave Seward and return to our place along the Resurrection River. Camping on the riverbank feels great after 48 hours in the city. Some groups of youngsters also camp here… nice for a good chat. But they want to practice their shooting. With an automatic riffle and a set of revolvers they go to search for a good target at the other side of the river. Then the 3rd world war starts… for ½ hour. Also, that is Alaska.

At the Moose Pass a guide convinced us that the glaciers are even more impressive from above. A small 4 persons plane brings us to the ice world, blueish and magnificent indeed. Deep below us we see the glacier ending in the ocean and spot small dots… kayakers between the ice cliffs. At the left side a herd of mountain goat, snow-white, to the right eagles following our little bird. This is fantastic.

Whit an overloaded retina (and camera) we drift to Homer, another little ocean city. A long walk brings us to another glacier, again so impressive. On the way back we see sea otter, seals, eagles, puffin… and so many more. The ’visit’ to Grizzly territory must be cancelled… change in weather makes the sea too rough to cross. A refreshing pint at the Salty Dawg Saloon provides the needed energy for another drive. Whittier … and then the ferry to Valdez. We start our last hours on the remarkably beautiful Kenai Peninsula.

​

Kajakken

Na toch min of meer gevlucht te zijn uit het koude en natte Whittier – en na een paar dagen zelfopgelegde quarantaine… corona weet je wel – stranden we in Valdez. Inderdaad, de iets rijpere leeftijden zullen het zich herinneren… de Exxon Valdez was een olietanker die voor de kust van Valdez op de klippen liep op 24 maart 1998 en duizenden tonnen ruwe olie in zee verloor. De supertanker werd opgelapt en vaart nu onder een andere naam… ! De prachtige baai en het visbestand hebben zich grotendeels kunnen herstellen… de angst voor een herhaling echter zit er hier diep in. Valdez is het eindpunt van de oliepijplijn die in Deadhorse vertrekt, dwars door Alaska en over 4 bergketens. Na het beginpunt staan we nu aan het eindpunt.

Vissen doen ze hier wel veel en graag. In de baai zien we honderden kleine en grotere boten aan de slag. Het is gevaarlijk zalm zijn in deze wateren.

Rondom Valdez zijn er verschillende gletsjers die in de zee uitlopen. We wagen ons aan een kajaktocht rond en onder de Columbia, een gigantische gletsjer die uitstroomt in de gelijknamige baai. Superlatieven schieten te kort. Het is een ongelofelijke ervaring om met een kleine 2-persoons kajak tussen de enorme ijsschotsen en op een (lange) armlengte van de ijsmuur te peddelen. Als een zomers onweer dondert, kraakt en breekt de gletsjer. Brokstukken ter grootte van een voetbal maar ook ter grootte van een voetbalveld donderen in de zee en veroorzaken een venijnige golfslag. Alaska bewaarde een groots spektakel voor onze laatste dagen hier.

Het was wel even opkijken hoe republikeins Alaska is (naar Europese normen: zeer conservatief rechts). Getuige de koffie die we dronken langs de baan in een klein winkeltje. Er komt een bebaarde en bejaarde man binnenstormen om te klagen over de muggen… revolver losjes in de (korte) broekzak. Eens hij weet dat we van Europa zijn, begint hij over de veel te liberale (progressieve) Canadezen en Europeanen. Alaska is hardcore Republican stelt hij… juist ja. We zijn het debat niet aangegaan. Die grondhouding verklaart wellicht ook de wat gereserveerde houding tgo reizigers die we soms ondervonden.

Alaska… land van de enorme ruimte, toendra, bossen, ijsvlakten en gletsjers… prachtige, adembenemende natuur. We zullen de verschillende tochten niet licht vergeten… de Dalton Highway op kop. We gaan je missen Alaska.

Vandaag gaan we de grens over naar Canada… we schrijven 14 juli 2022.

 

Kayaks

After leaving Whittier a bit hasty due to the rain and cold … and a few days of quarantine, corona you know, we land at Valdez. Indeed, the bay where in 1989 the Exxon Valdez, super tanker, lost a few million gallons of oil. The beautiful bay and the fish recovered to a large extend but the fear for another disaster of that magnitude is everywhere. Valdez is the endpoint of the pipeline that starts at Deadhorse… we saw the beginning and now the endpoint. Across 4 mountain ranges, across the gigantic country the pipeline transports crude oil from north to south.

In Valdez several glaciers end in different bays and the ocean. We want a close-up of the gigantic Columbia glacier … by kayak. Impossible to describe the experience and emotion, incredible. Sitting in a small 2-person kayak in between ice floes and on an (long) armlength of the ice wall. As if in the middle of a thunderstorm breaks and moves the glacier. The thunder is intimidating. Pieces of the size of a football but also of the size of a football field come down and crash into the icy sea and create nasty waves. OMG … this is exciting. Alaska clearly saved one of its greatest experiences for our last days in the country.

Alaska… another world. On our way to Tok and the border with Canada we stop for a coffee in a small little place. While enjoying the coffee a man storms in… Vietnam vet. He starts to complain about mosquitos. Then we start a conversation. He takes his gun out of his pocket (yes, it hinders when you sit at the table) and says that people from Alaska are different from Canadians and Europeans. ‘They are all too liberal. This is hardcore Republican territory’. We did not argue… 😉; but it explains maybe the somewhat ‘reserved’ attitude towards travellers that we experienced.  

Looking back after 4 weeks touring in this great country we’ll take with us the fantastic nature, the space, the tundra, the endless woods, glaciers, … the Dalton Highway on top.

For sure we’ll miss you Alaska.

Today we cross the border… July 14, 2022.