De grens en zo. (EN below) 21/01/2024

Het was een surrealistische ervaring. We krijgen aan de Imigratie-balie van Guatemala zeer vlot ons paspoort gestempeld. Nog geen 2 meter verder moet het documenet voor het binnenbrengen van de auto worden in orde gemaakt en de dame aan de balie vraagt doodleuk….waar is de fotocopie van de stempel die je bij ‘Imigratie’ kreeg? Heu… we kregen de inreisstempel 30 seconden geleden van jouw collega… Omdat we er zo innemend vriedelijk uitzien wil ze zelf een copie maken op het copierapparaat dat naast haar staat…normaal doe ik dit niet zeggen haar donkere ogen.

Uit Belize en in Guatemala…zo gepiept. Minder dan een uur later en we staan in Guatemala. De regen valt met bakken uit de tropische lucht… de eerste echte regen in de 3 weken dat we hier zijn.

Belize bereizen was zeer ok. Het land is zeer divers; zowel in mensen als in landschap en natuur. Voor velen, al honderden jaren lang, is het een veilige haven voor mensen op de vlucht voor slavernij of godsdienstoorlogen. Recent blijkt het een veilige haven te zijn geworden voor westerlingen die het thuis niet meer zien zitten.

Caracol… niet zo maar een caracol.

De laatste dagen in Belize waren top. De Caraibische kust laten we achter ons en rijden naar Belmopan, de hoofdstad. Het is een kleine stad zonder hoogbouw en zonder computerspecialisten. We maken een paar tochten in de jungle…dat verhaal komt later.

Alvorens via San Ignatio de grens over te gaan stomen we op naar Caracol, een Mayasite diep in de jungle. De rit ernaartoe is een belevenis. Asvalt wordt steenslag en steenslag wordt  aarde, spekglad van de dauw en ochtendregen. De spreekwoordelijke tent slaan we op ´in het midden van niets´ zalig.

En dan bereiken we, na een frisse duik in een ondergrondse rivier de Mayastad…Caracol. Zo genoemd omdat de ontdekker van de totaal door de jungle overwoekerde stad op grote hoeveelheden schelpen stootte. Alweer zien we impressionante tempels en piramides , restanten van een uitgestorven beschaving.

 

Borders and so…(NL here above) 21/01/2024

It was a bit surrealistic to be asked to provide a copy of the stamp in the passport we received 10 esc. Before but apart from that passing the border from Belize to Guatemala was easy and smooth. In 1 hour we, our jeep-camper and our dog are cleared. We enter Guatemala and it starts raining like hell…well you’re Belgians the Aduana says 😉.

Travelling across Belize was an enriching experience: It is a very diverse country in terms of nature, landscape and people. For centuries it was a safe haven for people trying to escape from slavery and religious conflicts; today it seems to be a safe haven for people that want to escape from the rat race in the modern world.

Caracol…

The last days in Belize were cool: We passed through the small capital Belmopan and took the time for jungle trekking. Our final target was the hidden Maya city Caracol, deep in the jungle. The journey to Caracol was interesting´, at the start the road was very good, then became a gravel path…ending in dust and mud. Some cave swimming made it enjoyable. The site ´again´ is so overwhelming and impressive. Temples, pyramids, buildings… of a vanished civilization. Spectacular. We camp in the middle of nowhere, super relaxing.

Rio Dulce en heetwaterbaden (EN below)

Omdat het regent in het noorden wenden we de steven naar het zuiden, Rio Dulce is een kleine, chaotische stad aan het Izabal meer gelegen. Wie Lago Izabal zegt zegt eigenlijk…prachtige natuur rondom het meer. Na een korte onderhandeling vinden we een visser die met ons op toer wil…prachtig.

Om te bekomen van de indrukken nemen we een heet openlucht stortbad in de rivier. Aqua caliente (heet water) is niets overdreven. De rivier, gevoed door heetwaterbronnen komt in een schuimende waterval langs de rotsen naar beneden…zaaaallliig.

Quetzal… bijna te mooi om waar te zijn. ( het is een zeer mooie Vogel)

Op weg naar de hoofdstad kiezen we er voor om door de bergen rijden. Een goede keuze zo blijkt want de bochtige en moeilijke piste brengt ons in dorpen waar er net dorpsfeesen zijn. De dansers zijn verkleed in goudkleurige pakken en dragen maskers. De muziek is meeslepend. Altai geniet er minder van dan wij…onze hond krijgt enorm veel aandacht.

De nacht brengen we door op niveau… ongeveer 1500 meter. Verfrissend. De volgende dag begint vroeg. Om 6 uur staan we aan de ´Biotope Quetzal´, een natuurpark waar de befaamde nationale vogel beschermd wordt. De tocht door de wildernis is een hele belevenis… mr. en mevr. Quetzal zijn niet thuis.

Rio Dulce and aqua caliente. (NL hier boven)

In an attempt to escape from the rain, we move south to Rio Dulce at the Lago Izabal. The lancha of a local fisher brings us to different interesting places on the lake. So relaxing and beautiful. The ´Rio Dulce experience is completed by a swim under a steamy hot waterfall. We´re reborn.

Quetzal…difficult to find.

Going to Guatemala City we opt for the hard way… through the mountains. The right choice obviously, along the difficult and slow road we pass through mountain villages that celebrate their foundation, local heroes and saints. We enjoy the dances of masked man and woman. For our dog Altai it is another tiring day, she´s a magnet for children…and their parents.

These mountains are also the home of the Quetzal, the national bird. In the Biotope Quetzal we hope to see them. Mr and Mrs Quetzal seem not at home, nevertheless we enjoy the rainforest.

​

Van stomende vulkanen.

In Midden Amerika zien ze niet op een vulkaantje min of meer. De Pacaya willen wij bedwingen. Voor dag en dauw begint de niet al te moeilijke klim, we gaan alleen. Het is mistig en de zon, net uit haar slaapzak, probeert de nevelslierten weg te branden. Naarmate het daglicht het wint van de duisternis worden de omringende vulkanen zichtbaar, stomende rookkolommen inclusief boven sommige van de nog actieve kraters. Ontbijt boven op een vulkaan bij opgaande zon; meer moet dat niet zijn.

Tourist trap…Antigua

Antigua is de oude hoofdstad van Guatemala en een ´must see´… enkel jammer dat iedereen dat vindt. 😉 De stad is een openlucht museum met op elke hoek van elke straat wel een of ander colonial – Spaans gebouw, kerk, katedraal of klooster.

Tijdens de nacht voor het stadsbezoek  (we kamperen in het park van de politie… veiliger kan niet) gaat de camper aan het schudden en beven, zo´n 10 seconden lang. Het blijkt niet zo ongewoon te zijn…60 km verderop was het epicentrum, de aardbeving haalde 6.1 op de schaal van Richter: Behalve een paar uur verloren slaap …geen schade bij ons of in de stad.

Het lukt ook eindelijk om het problem met de computer op te lossen. Pfffff.

Steamy volcanos

Central America has many volcanos, and we want to conquer at least one…Pacaya.

We start before sunrise; it is misty and cold. The climb is not too hard and brings us up to +-2500 meters. During our trip the sun starts burning away the fog and reveals fantastic views on other volcanos, some erupting smoke, dust and lava. We have a high-level breakfast on the top of Pacaya. Close to perfection I would say.

A tourist trap.

Antigua is the ancient capital of Guatemala and has a status like Brugge in Belgium. At every corner you´ll find interesting and beautiful buildings, churches, cathedrals and more. Relaxing, interesting and beautiful; the only problem…everybody thinks so 😉

A few hours before going into town, in the middle of the night, our camper starts to move and shake an ...earthquake. 6.1 on the Richter scale. Luckily the epicenter is 60 km away from here. Apart from a few hours sleep lost there is no damage done, not to us not to the city.

We also managed to replace the crashed computer, finally.

​

Jungle! 

​

Omdat Anne wat wil rusten trek ik alleen de jungle in. Drie uur, namiddag, dompig heet. Een regenvlaag koelt het zaakje niet af maar maakt het pad wel spekglad. Ik zweet uit alle poriën... ook daar waar er geen zijn. Het gaat traag, bijzonder traag. Op en over rotsen, door kloven en langs omgevallen bomen. De wandelstok helpt, steun zoeken bij bomen en takken niet. Elk van de tropische planten en struiken heeft wel een of ander geheim of geniepig verweermiddelen tegen belagers. Sommige bomen dragen een schors met  vlijmscherpe haken andere hebben doornen die onze steedse eeltvrije handen zo doorboren, nog andere hebben colonnes mieren die op en neer schuifelen om voedsel naar het termietennest hoog in de boom te brengen. Onachtzaam je hand op een tak... er zal daarvoor een prijs worden betaald. 

Ik vorder te traag volgens de afstand die er nog te doen is en het ogenblik dat de zon zal ondergaan. Het laatste wat je wil, is hier in de duisternis lopen. De muskieten worden actiever, dat is een duidelijk teken dat de zon weldra achter de bergen zal wegzakken. Ik versnel mijn tred en begin nog harder te zweten. Dat blijkt geen reden voor de muskieten om enig erbarmen te tonen. Ze landen op armen en benen, kijken even op en planten dan hun drilboor in de huid. Luttele seconden later, als jumbo's zwaargeladen, vertrekken ze weer. Mijn eerste reactie... hihihi ik heb deet gespoten op mijn vel, verwordt snel tot... had ik meer moeten smeren?, Eigenlijk heel efficiënt die muggen, dat is nogal een verschil met onze dokters. Eerst bandje rond de arm, dan ader zoeken, dan nog eens een ader zoeken, dan... vuistje maken en tappen. Bij muggen is het: landen, drilboor planten, volzuigen en weg. 

De tijd verstrijkt. Ik begin overal beestjes te zien die bij nader toezicht geen beesten zijn maar slechts een tak, liaan of termietennest. 

Het is doodstil in de jungle, oei doodstil, is dat niet de aankondiging van een ijzingwekkend gebeuren in het woud? 

Wat als ik zo ver van alles en iedereen een voet verzwik of uitglijd en wat breek? In gedachten zie ik de mierenkaravaan die stukjes van bladeren in een lange rij naar hun nest sleuren al stukjes 'mij' verdragen. 

Welke kleur hadden die heel giftige slangen ook alweer? Zou een poema echt geen mensen aanvallen? 

De boomwortels klauwen in de bodem, in de rotsen en in andere bomen, op zoek naar houvast en vocht. Grillig, groen-zwart, als het meisje dat een laatste-nieuwe hype wil lanceren op TikTok. 

De zon zakt, muggen vallen aan als een escadron Russische drones, bomen worden logge kruipende wezens, takken en lianen veranderen in reuze tarantulas; mijn knieën doen pijn en bril beslaat voortdurend door de vochtigheid. 

En dan... daar staat ie, fier, ongegeneerd en arrogant. Mijn Jaguar, hoog op een vooruitstekende rots. Geen spoor van agressie, ook niet van interesse. En hop... met een katachtige sprong (hondachtig zou raar zijn voor een katachtige) springt mijn geel-zwart gevlekte naar een boom, loopt als op de catwalk (heb je hem?) voorbij mij en is weg. 

Zweet is koude rilling geworden, zelfs de  muggen hielden de drilboor stil. 

Dan klauwt er iets in mijn schouder... 'wakker worden, we moeten naar Belmopan' .  Pffff. 

Flikken

Om trekkers zoals wij terwille te zijn, kan je op het terrein van de politie in centrum Antigua de camper parkeren en er kamperen. Het is een magneet voor reizigers van alle slag en soort.  We lopen een Belgisch koppel met kind tegen het lijf en sluiten een eeuwige vriendschap – voor 3 dagen – met een koppel uit Argentinie. Kostprijs van deze kampeerplaats... 2 kg hondenvoeding voor de honden van de politie... cool.

Na Antigua gaan we verkoeling zoeken aan de oceaan; valt dat even tegen-mee! Op 30 km afstand stijgt de temperatuur van een frisse 23 graden naar een stomende 36. Wist je dat oorschelpen, het puntje van de neus en teennagels ook kunnen zweten?

De rit op weg naar de kust, dwars door gigantische suikerrietplantages geeft een ´hut van oom Tom´gevoel. Gigantisch wil hier zeggen... gigantisch. Trucks met 5, 6 soms 7 aanhangwagens rijden als treinen langs de velden om het suikerriet op te laden. Neen, Alaska heeft niet de grootste.

Geheel ´verfrist´ rijden we twee dagen later naar de grens.

Police!!!

The Antigua police force has at their main office in town a large park. Campers like we can stay there for free (apart from a donation in dog food for their pets). We stay with them for a few days and meet more people traveling through Central and South America. Stories bounce up and down, left and right over the campground. Interesting.

To recover from the refreshing temperature in Antigua we go to the Pacific; an interesting drive across the cane plantations. The temperature moves up from 23 to 36C in less than 30 km. The sugarcane regio breads a ¨hut of uncle Tom¨ atmosphere.  We see trucks that pull 5 to 7 wagons, like land trains, collecting the cane. Alaska… yours are not the biggest.

Two days later we cross the border, into El Salvador.

De Godheid Plastiek

Wat is altijd overal en op alle plaatsen? Wat zorgt voor het propere inpakken van wat dan ook? Wat drijft in rivieren en meren in een dikke smerige smurrie? Wat komt in alle mogelijke vormen, diktes en maten? Wat verstopt riolen en waait door het woud? Wat kan je vinden op de hoogste bergtop en in in het diepste dal?

Plastiek!!! Enige verschil...God is overal (zeggen ze) plastiek is overal behalve in de vuilbak.

Is it God?

What is everywhere all the time? What do you see on beaches and mountain tops?

What is used to rap-up food and stuff, clean and hygienic? What is drifting in rivers and lakes?

What do you find in all forms and shapes? What is cleaning and polluting at the same time?

What is the best good bad invention of mankind?

Plastics!!! God is everywhere (they say) plastics are everywhere except in the bin.

Rollende wolken. 30/01/2024

De tropennacht valt als een sluipend deken over de heuvels en stopt de vulkaantoppen onder de wol. De krekels starten hun avondlijk verhaal; de vochtige mist rolt over de heuvels en dempt elk geluid. We kamperen een paar boogscheuten ten zuiden van San Salvador; wat een rust na een paar dagen verblijf  in de hectische hoofdstad van El Salvador.

De stad, San Salvador, met haar eeuwigdurende  onontwarbare verkeersknoop, walmen roet uitstotende bussen en schrijnende armoede heeft ook iets zeer joviaals en charmants. De avond voor de presidentsverkiezingen gaan we naar het historische centrum. Op het centrale plein, waar de kathedraal en het presidentieel paleis mekaar schuin-schalks in het oog houden, worden een podium en feesttent opgetrokken. Hier zal de nieuwe president morgenavond de overwinning uitroepen. De nieuwe president zal de oude zijn... Bukele haalt het met meer dan 80 % van de stemmen. Bijzondere kerel die Bukele. Hij noemt zichzelf de coolste dictator ter wereld. En inderdaad, hij is er in zijn eerste termijn stevig tegenaan gegaan in het land met – toen -  de hoogste misdaadcijfers ter wereld. Niet minder dan 70.000 misdadigers werden opgesloten (bijna 10% van de bevokling in dit kleine land)... waarschijnlijk dus ook wel wat onschuldigen. Een aantal rechten en burgerlijke vrijheden werden opgeschort. Het resultaat is spectaculair; misdaadcijfers kelderden en het land herademt. Hij wordt door velen op handen gedragen. We vragen Leneda wat ze er van denkt... haar antwoord is duidelijk...” mijn jongens van 12 en 15 jaar kunnen  s´avonds buiten spelen zonder dat ik moet bang zijn dat een bende hen recruteert of hen laat stelen”. Inderdaad, ook wij voelen ons perfect gerust in de stad en wandelen van wijk naar wijk. De tocht begint, wat emotioneel, bij de plek waar in 1980 Aardsbischop Oscar Romero werd vermoord voor zijn niet-aflatend pleidooi voor verbetering van de levensomstandigheden van  de armen in zijn land. Een doodseskader maakte van een inspirerend leider een martelaar voor de armen. Met hem sterven nog een heel aantal andere priesters die destijds de kant kozen van de verpauperde bevolking.

De bevrijdingstheologie... weet je nog.

San Salvador ... Bukele city. 30/01/2024

We´ve set up camp in the hills a few miles south of the capital. It is evening and the clouds and fog, rolling over the hilltops take over from the sun. Magnificent.  It helps to reflect on the days in the city.

San Salvador is endless traffic jams, noise, smoking busses and … a charming, vibrant atmosphere. It is February 3, one day before the elections. The city center is preparing to welcome the new president… who´s the old president. Bukele will win with over 80% of the votes. The people admire him for restoring law and order in the country during his first mandate. He did put over 70.000 people in jail, sometimes on unclear grounds. He also has set certain rights on hold. Human rights activists ring the alarm bells but most of the people are happy with his approach. ´Since a year or so my kids, 12 and 15 years old, can play outside without the risk of being recruited by a gang´ a lady said to us. And indeed, from having the highest levels of homicide and criminality on earth the country now is one of the safest in Central America.

Hopefully he will in his 2nd term, not turn this country suffering from civil war, poverty and criminality for decades in to a grimy despotism. The Salvadorians deserve better.

We also feel safe and make long walks in the city. We start in the very center, at the cathedral where Archbishop Romero was killed 40 years ago for being so clear in his commitment for the poor. The same period many other priests were killed by paramilitary groups. These were the days that the liberation theology was everywhere in Latin America.

Our tour ends on the Plaza Liberdad. Thousands are there dancing, singing, making fun on the square. At every corner a musicians make people, young old and very old dance. Saturday evening in San Salvador… a great experience.

Liberdad

Ons stadsgestruin eindigt op het plein van de vrijheid, Plaza de Liberdad. Met duizenden zijn we op het plein. Op alle hoeken en aan alle kanten staan orkestjes te spelen en telkens vormt zich ook een kring dansers rond de muzikanten; jong, oud en heel oud. Wat een feest, wat een gezweet, wat een ongeloofelijke avond.

Hopelijk zal Bukele het land dat reeds 50 jaar lang lijdt onder geweld, oorlog en misdaad niet transformeren in een grauwe dictatuur. Voorlopig krijgt hij het voordeel van de twijfel; zijn eerste ambtstermijn bracht vrede en rust.

Die rust voelden we al bij het binnenkomen van het land enkele dagen terug. Ordentelijke grenspost, correcte ambtenaren, goede sfeer. Langs de ´Ruta de las Flores´ , een prachtig stuk bergweg tussen koffieplantages en weelderige bloemenbossen rijden we hoog de bergen in om ons te laten afkoken in een hete rivier. El Salvador is eigenlijk een en al vulkaan, dus borrelt hier en daar heet water zomaar op uit de bodem. Zalig te baden in heet water tussen de overrompelende plantengroei.

De bevolking van de streek is niettegenstaande de aanwezigheid van koffieteelt en -verwerking arm tot zeer arm. Het doet pijn aan de ogen door dorpen te komen waar meer mensen in metaalplaten- krotten wonen dan in stenen huizen. Toch klinkt telkens weer ´bienvenidos´; welkom. De koffie smaakt heerlijk en vraagt ons ´eerlijk´?

Via Sancta Anna, een stad voor alle duidelijkheid, bereiken we de hoofdstad.

Coffee and steamy rivers

We felt the same positive energy when entering the country. Although there are many problems people want to move on. The trip through the coffee plantations along the ´Ruta de las flores´ is nice; the bathing in hot rivers refreshing. But it hurts to see people living in conditions below every standard. There still is a lot of brutal poverty. Still people say ´bienvenidos´ to us wherever we come.

Salvadorians live on volcanos; no, the country is a volcano. So, we climb a few. Sometimes to the crater rim, sometimes we camp in the crater. Exciting. And the volcanos, in a way, give the identity to the country and its people. Hot, full of hidden energy, dangerous at times, high and low, cold and warm. We really liked our trip through this great country a lot.

Now we go to the coast to relax a bit and then… Honduras and Nicaragua, maybe...

Kraters en katers

Waarom op de kraterrand gaan stappen of kamperen als het ook erin kan?

Vanuit de hoofdstad gaat het richting vulkaan die in 1917 de hele streek in vuur en vlam zette. Indrukwekkend zo een kratermond in te kijken vanaf de kraterrand; maar hoe zou het zijn daarbeneden? Vlak bij het schilderachtige stadje Alegria ligt een kleine krater waar je in kan. We kamperen tussen de gele sulfietplekken... het ruikt hier naar solfer.

Eens de zon weg wordt het berekoud in de krater, dat wordt heerlijk fris slapen. Het verdere plan is ... op temperatuur komen aan de kust en de grens over naar Honduras (transit) en Nicaragua. Lukt dat of eindigt het met een kater?

Welke smaak laat El Salvador na? Het land leeft als zijn ondergrond van kolkende en kokend magma dat her en der uitbarst en dorpen wegveegt. De sociale relaties staan onder (hoog) spanning. Het is er heel warm en ook erg koud; de mensen heel arm en heel rijk, altijd gastvrij.  We hebben het ons geen seconde beklaagd er te zijn doorgetrokken.

Wordt vervolgd. (hopelijk)

​

FSLN 

De laatste uren in El Salvador zijn heel aangenaam. We ontmoeten in de grensstad een super-filosoof. We praten honderduit over armoede, de nieuwe-oude president...die nacht camperen we in zijn voortuin; dan wenkt de grens.

Omdat we toch wat te veel onheilsberichten opvangen over Honduras (10/02/24) besluiten we , kort en krachtig, erop en erover. In een dag rijden we van grens naar grens ...Nicaragua binnen (10/02). 

Ook Nicaragua heeft een geschiedenis van burgeroorlogen, extreme armoede en opstanden geschreven de laatste honderd jaar. Op een of andere manier waren onze US-vrienden steeds betrokken... en niet steeds ten goede. Het bevrijdingsfront (FSLN) dat de laatste dictator, een paar decennia geleden, aan de deur zette is nog overal en zeer zichtbaar aanwezig hoewel zij niet meer aan de macht zijn. Centrum van de revolutie was de stad Leon, nu een mooie rustige stad met een centraal plein om te verpozen. In de straten rond het plein worden de gesneuvelde revolutionairen geeerd. Bijzondere sfeer. We groeten Che, Ortega-broers en zowaar een paar Indianen die het 500 jaar geleden dapper opnamen tegen de Spanjaarden.

Door een drukbewoonde binnenland zetten we koers naar Granada. Onderweg doen we de Masaya vulkaan aan. Het is pikdonker als we de vulkaanmond bereiken. Een paar honderd meter lager kolkt en borrelt de lava. De hele krater is in rode-roze gloed gehuld, giftige solferdampen walmen op. Om heel stil van te worden. Verder naar het zuiden ligt Ometepe; een eiland in het grote meer van Nicaragua.  Camperen dan maar op het vulkaaneiland Ometepe met zijn prachtige natuur; denken we. En dan ...dan gebeurt het... we vinden ze.

FSLN

The last hours in El Salvador are relaxing and nice. We camp at the house of a local philosopher and discuss it all, politics, nature, climate change and the meaning of life. See you later El Salvador.

As Honduras has a bad reputation, we do a one-day transit… no issues. (10/02/2024)

Nicaragua also has a reputation of revolutions, exploitation and abuse of human rights but now it seems to be stable and calm…although the logo of the freedom fighters that kicked out the last dictator some 20 years ago are everywhere. FSLN…Sandinista liberation front of Nicaragua, we see the photos of those who died in the fight; the brothers of Ortega and Ché…

Crossing the densely populated land we visit Granada and spend a night at the Masaya volcan. It is dark… very dark when we arrive at the crater. A few hundered meters below us we see the boiling and pulsing lava. This must be the entrance to hell, some Spanish missionaries thought. What a view, what a smell.

Further south, on the island Ometepe, in lake Nicaragua there is another volcan. Perfect place to camp.

And then, the coast , we find them.

Gevonden. ( EN above)

Het is 6.30 uur in de ochtend en de zon ging net op. Rond de camper horen we gestommel, gedempt gepraat ook. Een paar trucks vol met surfborden zijn aangekomen. Om 7 uur braken de boxen, hoog op de pick-up gemonteerd, luide muziek. Het idyllische strand waar we in alle rust, eenzaam, de nacht passeerden is blijkbaar een top-surf bestemming. Wat we ook niet wisten is dat surfen absoluut onmogelijk is zonder loeiharde muziek die over het strand knalt.

Tientallen jongeren, tussen de 20 en 35 jaar, verzamelen op het strand. De meisjes en vrouwen duidelijk gespannen om wat komt; de mannen (en jongens) doen koel en macho. We horen verhalen is het Engels, Frans, Duits...over hun korte nacht en avonturen in de bar gisteravond.

We hebben ze gevonden... de toeristen. Of hebben zij ons gevonden?

Opstaan dan maar, besluiten we. Vanop een strategische plaats observeren we de voorbereidingen voor het surfavontuur. Hier geen dames of heren met overgewicht of foute BMI. Het strand staat vol slanke, jonge, verzorgde lijven. Ik zie Anne haar ogen afdwalen naar een voorbij wandelende sixpack op gebronsde benen. Ik voel mijn hoofd een stel dijen volgen.

De spieren moeten worden opgewarmd, de gewrichten los gemaakt, de bewegingen op het surfbord andermaal geoefend op het zand. Liggen, staan, losjes door de knieen buigen en één arm gestrekt; neen, niet nazi-gewijs op 45 graden omhoog. De arm moet parallel met het bord vooruitwijzen naar waar de surfer heen wil.

Na het opwarmen  (waarbij wij het ook wel wat warm kregen) volgt het insmeren. Gezicht, armen, benen, dijen, ruggen, sixpacks, billen... alles moet worden beschermd tegen de brandende zon en het zoute water. Hulp bij het insmeren werd door ons aangeboden maar met een Colgate-witte tandenlach  kordaat afgewezen door een dame die als onbijt waarschijnlijk 30 gram muesli en een glas fruitsap neemt, een appel als middagmaal nuttigt en het avondmaal met een selder supper vindt. Je wil dan eens behulpzaam zijn.

Wie dacht dat onze surfers nu het zilte sop zouden in spurten heeft het fout. Omdat het zeewater toch echt fris is hier, worden de opgewarmde en ingesmeerde lijven in beschermkledij gehesen...weg sixpack en blonde dijen.

Dan begint het echte werk. Na enkele minuten liggen er 100 surfborden met berijder/ster in de zee, wachtend op juiste golf of hopeloos zoekend naar evenwicht op de plank. Olijk en vrolijk spektakel met - dat moet gezegd, enkele echte kunstenaars in het berijden van de hoge golven.

Na enige tijd beginnen de eerste surfers terug te keren, moe maar zichtbaar voldaan. Mooi.

De beschermkledij wordt afgeritst en zwemkleding gewisseld voor strandkledij. De vrouwen kiezen voor ...niets... of beter gezegd ... bijna niets. Een minuskuul driehoekje is de beschermende voorhoede, de achterhoede wordt waargenomen door een koord... een in-reet koord hoorden we een hollandse zeggen. De mannen kiezen meestal niet... dus voor een slechtzittende overjaarse lap stof. Zonder twijfel een verwijzing naar de hippies die hier 50 jaar geleden het surfen ontdekten.

Hoog tijd voor een wandeling langs de wondermooie baai.

Morgen verlaten we dit mooie land met wat heimwee om zoveel prachtige natuur, naar steden vol cultuur, naar warme mensen en met op het netvlies gebrand... een stel fraaie dijen ( over de sixpack heb ik geen nieuws).

Sixpacks and micro-bikinis.

Indeed, we found them... the tourists. Without knowing we had set up camp at a beach for surfers. At 6.30 in the morning, they start to arrive. Not unnoticed … because you cannot surf without ultra loud music. You did not know that? Silly you are.

Direct into the water and on the surfboard? NOOOO

First the bodies must warm-up and the skins protected. So they (95% white, between 20 and 35 years old, perfect BMI, goodlooking, sexy….) start warming up and oiling their legs, arms, …

Now they will go you think???  NOOO

Protective clothing is needed in the cold water, so all the goodlooking bodies, all the sixpacks disappear in wetsuits. ☹

Now they go: A few minutes later 100 surfers are in the water. Really fun watching them.

After a while they come back and prepare for sunbathing…strip of wetsuits and put the appropriate outfit on… well … meaning super gigantic shorts for the man and micro bikinis for the ladies.

We go for a long walk along the beautiful beach. 😊

Bureaucratie 6.0

Nicaragua binnenkomen was niet super eenvoudig naar het verliep toch relatief vlot en simpel. Het land verlaten echter.... een kleine nachtmerrie. Voor Altai moesten we niet enkel in de stad voor de grens een veearts vinden voor een gezondheidsattest ( ok, dat zijn we gewoon intussen) maar ook nog twee overheidsdiensten die het document moesten registreren en wettigen. De betaling (natuurlijk) voor het wettigen moet bij de bank ( niet bij de overheid zelf) met een speciale code die je eerst van de overheidsdienst moet krijgen... in totaal 3.30 minuten weg en weer door de stad en aanschuiven maar.

Dan de grens... we deden 12 stops aan verschillende diensten en kantoren, weg en weer over de grenspost. Eerst pascontrole, dan documenten voor de hond (2 verschillende kantoren, 3 stops), dan de auto (8 stops aan 4 veschillende kantoren). Drie uur en 50 minuten weg en weer, zoeken naar obscure kantoortjes, tegenrichting rijden, .... jammer dat de vele toffe ervaringen in dit prachtige land wat ondergesneeuwd geraken door die bureaucratische nonsens.

Costa Rica binnenkomen is in een uurtje gepiept. Zo hebben we het graag.

Bureaucracy 6.0

Entering Nicaragua was not super easy but all in all smoothly. Leaving the country on the contrary was a bureaucratic nightmare. To get the papers for our dog (to leave the country¡¡¡) we had to go through 4 different processes, 3 before the border and 1 at the border. Total time investment 4.5 hours.

To clear everything for the car… multiple stops, checks, payments, scans… at the border. Time investment… 3 hours. So sad that a good experience in the country is – in a way – washed away by this completely ´out of hand´ bureaucracy.

Entering Costa Rica was easy. Nice.

Rijke Kust...Costa Rica. 18/02/2024

Twee toekans komen zich net boven ons in het lover zoeken naar iets eetbaars en kijken af en toe met een arrogante blik.... zo van... ge gaat ons toch niet vergeten in het het verhaal he. Neen toekan hoe zouden we jullie kunnen vergeten? Gevederde pracht met overgroeide kleurvolle bek... je mag er zijn.

We staan op 100 meter van de kustlijn in het nationaal park van de walvis: Hot, hotter en nog warmer. Altai ligt plat; wij ook. De afgelopen dagen waren zeer intens. Hier het verhaal.

Na het vlotte binnenkomen kampeerden we in Palo Verde; een stuk prachtige natuur met honderden vogelsoorten en zoogdieren. De aapjes met witte kopjes (monnikskap) stelen de show.

Om de hitte te ontvluchten denken we...bergen. De landkaart blijkt fout te zijn en de GPS / Google maps vallen uit. Het wordt een rit tot boven de wolken maar we zijn alles behalve in de wolken want eens boven de 2000 meter begint het te regenen met een sterke stormwind. De wegen hebben soms een stijgingspercentage van 30% en meer; de camperunit verschuift en dreigt van de pickup te glijden... Uiteindelijk vinden we een plaats voor de nacht in Bajo Caliente, een dorp met 10 huizen.

Daar zien we de eerste toekans en vele andere prachtige gevederden; we proeven natuurijs gemaakt door een dorpeling en vatten moed voor de terugtocht. Het lukt.

Costa Rica is rijk aan groen en natuur; één van de dieren die je moet zien hier is de luiaard. Een goede 60 km boven de hoofdstad San Jose is er een plek waar ze vaak gespot worden... ook door ons? Na een nacht op een publieke parking in het centrum van Heredia rijden we er heen... of proberen altans. Weg 1 is gesloten door aardverschuivingen, na twee uur krijgen we bericht dat de weg voor de hele dag dicht blijft. Niet getreurd... de alternatieve weg op, 6 uur voor 113 km. Onderweg begint het te regenen, bij aankomst is de regen een stortregen geworden. Allemaal te danken aan de Amerikanen zegt een kerel... inderdaad, deze storm komt uit het noorden. Net als de politieke stormen, de economische, financiele.... allemaal uit het noorden.

Door de regen hebben de luiaards zich hoog in de bomen teruggetrokken en zijn ze niet te zien...

Intussen wordt duidelijk dat Altai over de grens krijgen naar Panama moeilijk wordt. Het verkrijgen van de nodige documenten en stempels kan tot 7 werkdagen duren en kan enkel in de hoofdstad; we moeten zo snel mogelijk terug. Om snel terug te zijn nemen we niet de weg versperd door de aardverzakking en ook niet de weg die als alternatief stond aangegeven. Optie 3 is wat langer maar zekerder en vlot... tot een oplegger naast de weg geraakt en een vrachtwagen en een bus botsen. Voor uren staan we stil. Wat kan reizen ontspannend zijn. Op 3 dagen tijd zullen we 21 uur file en bergpas miserie hebben gehad.

Na 48 uur zijn de papieren voor Altai in orde. Via de InterAmerika (snelweg = traagweg), over de bergketen ... tot over de 3000 m hoog moeten we gaan  ( die nacht was het nog 4 graden... Altai wil er blijven). Op zoek naar de Quetzal wagen we ons dieper in de bergen...foute keuze. Geen quetzal te zien en bij terugkeer op de hoofdbaan kookt de remolie en stinkt de koppeling.... zeer steile rotspaden waar ons tuig te zwaar en motor te licht voor is. Maar we halen de kust waar de toekans ons opwachten.

Nu een paar dagen bekomen en dan... Panama.

Rich Coast .... Costa Rica. 18/02/2024

Two really beautiful toucans try to get our attention. They’re successful. Together with us they enjoy the coast and it´s overwhelming nature. We´re recovering from a few less easy days.

Entering Costa Rica was easy, visiting Palo Verde NP also. We saw nice white-faced monkeys and so many birds. Top. In an attempt to escape from the heat, we go into the Golden Mountains… and we got lost, no GPS signal any more, no google maps… and one´s over the 2000 meters a storm with wind and rain hits us. Finally, we camp at Bajo Caliente far away from everything. The gravel road is demanding; sometimes up or down at 30%. But we see toucans, eat local special ice-cream and make new friends.

Sloths are one of the animals you want to see in Costa Rica. 60 km north of the capital there is a very good spot for seeing sloth… so yes, let´s go. Due to traffic jams, landslides, rain, accidents …  we spend in 3 days not less than 21 hours on the road to go to that place and back… 60 km.

Back in the capital the fight with the different authorities started to get the paperwork done for our dog. In 48 hours it is done … 😊

In another attempt to see quetzal we go to Quetzal National Park, over 3000 m high. Leaving the main road and exploring the mountains with their steep gravel roads was not a good idea after all… boiling brake fluid and smelly clutch we got but no quetzal. Our pick-up is too heavy and the engine too small for this type of ´excursions ´. 

But we make it to the coast and together with the toucans that were waiting for us we relax, enjoy and prepare for… Panama.

​

Panama… Panama city of Panama shitty (27/02/2024)

Het is 6 uur in de ochtend, een niet te harden stank waait binnen door de ramen van de nissan. Langzaam wordt het klaar en zien we de contouren van dat andere Panama city; kartonnen kruipkoten met metaalplaten-daken of...helemaal geen dak, afgedankte containerstukken tot huis(?) verbouwd, wat houten panelen met bananenblarendak. De modderpoelen in de straat stinken ongeloofelijk en naast wat een vuilcontainer was, ligt een stapel vuil die minstens tien keer groter is. We zijn in de slums, de extreem arme achterbuurten van de stad; hier geen glimmende witte kantoortorens of apartementen, geen spic en span voetpaden en straten. De hele buurt ademt doffe ellende en armoede. Het meest verbazingwekkende is zonder twijfel dat uit deze gore vuilnis kinderen komen, netjes in uniform, op weg naar school. Hoe doen ze het?

Hoe we daar terecht kwamen? Om ons voertuig te verschepen naar Colombia moeten we een attest hebben van de politie. Het commissariaat is aan de rand van de slums gelegen... daarom.

Het wordt een dag van wachten. Het chassisnummer controleren en de uitvoervergunning afleveren (1 blad papier met 1 stempel) duurt in totaal meer dan 10 uur, twee kantoren en 3 verschillende diensten. Ramp o ramp... de douane heeft een fout gemaakt in het document bij binnenkomst in Panama; in het chassisnummer werd een 0 (nul) voor een letter O gezien, fout dus. Terug naar de douane aan de andere kant van de stad om te corrigeren.... anders geen vergunning zegt de politieman. Om 17.30 uur kom ik  het kantoor uit met de vergunning voor verscheping naar Colombia. Door de slums rijden we terug naar onze campeerplaats. De stank van het rottende vuil in de straten is na een gloeiend hete dag nog erger, nog indringender.  

Panama shitty or Panama City? 27/02/2024

It is 6 in the morning and the smell is unbearable. In the early-morning daylight we see another side of Panama City; the slums. People live in absolute poverty, garbage everywhere, open pools full with stinking black water. This is poverty on its ugliest. No shiny buildings here, no wide and clean streets. This part of town breaths poverty and misery. It is early morning and we see kids coming out of these slums in clean and fresh school uniforms… how do they do that?

It is in that part of town that we have to get an export permit from the police to be able to ship our vehicle to Colombia. 1 page with 3 lines of text, 1 stamp. It takes 10 hours to obtain the document. 10 hours of waiting just to check the VIN number and stamp a document.  When we drive away it is late afternoon and due to the heat, the smell is even worse.

 

Brulapen-vergadering.

Gelukkig haden we een overdosis groen gekregen alvorens de stadjungle in te gaan. De laatste uren in Costa Rica brachten we door bij indianen, oorspronkelijke bewoners, in de heuvels. De plaatselijke gerechten zijn overheerlijk en de maskers die zij maken adembenemend mooi.

De grens Costa Rica – Panama is goed georganiseerd en alles loopt vlot. Panama-stad bereiken kost slechts enkele uren en 20 dollar voor een snelheidsovertreding. Na wat overleg met ´Overland Embassy´die de verscheping naar Colombia zal doen ( er is geen verbinding via de weg naar buurland Colombia, enkel via de zee) duiken we de wildernis in.

Het gehuil waarmee we gewekt worden is intimiderend en oorverdovend; Altai kruipt in een hoekje. Slim om te gaan camperen net onder een boom waar brulapen verzamelen in de ochtend... Niet minder dan 20 apen zitten in de reuze-bomen net boven ons hoofd. Af en toe werpen ze stukken takken naar beneden om die camper daar beneden duidelijk te maken wie hier de baas is. Zalig toch zo wakker worden, alleen in de jungle, met vele dierengeluiden alom. Tijdens de tocht door de wildernis komen toekans en papegaaien langs, bewonderen we gieren, uilen en haviken; zien we woud-kalkoenen, eekhorens, wilde zwijntjes en nog zo veel meer. Later kunnen we nog luiaards aan het lijstje toevoegen.

Howler monkeys meeting.

To ´recover´ from the city we dive into the jungle again. Great plan; especially when you camp, stupidly enough, right under the three where howler monkeys have their daily (very) early morning meeting. The howling of the well over 20 apes is intimidating and at first a bit creepy. Even our dog is nervous and looks for shelter. But then it becomes a great experience. After a few minutes the monkeys move on and the other sounds of the jungle take over. What a wonderful wake-up call. During our hike in the jungle, we see Toucans, Ara, wild boar and many more animals.

 

Panamalokaal ( volgens sommigen) anderen denken dat dit het Panamakanaal is.

Twee ocenanen verbonden door een kanaal dat zo smal is dat de breedte gebruikt wordt als maximummaat voor schepen. Het is een echt technisch hoogstandje waarbij door sluizen oceaanschepen 30 meter omhoog en omlaag gelift worden om door een netwerk van meren en kanalen de andere oceaan te bereiken. Indrukwekkend. De Fransen deden een eerste poging eind 19e eeuw, goed dertig jaar later maakten de Amerikanen de klus af en hielden meteen het land ook 60 jaar onder controle. Ganse wouden werden onder water gezet om een doorgangsmeer te creeren. Per schip dat van de ene zijde naar de andere gesluisd wordt, gaan er duizenden kubieke meter zoet water mee de zee in. Er wordt hard gewerkt aan een meer ecologische oplossing voor deze waterverspilling.

The Panama Canal… very impressive.

It connects two oceans and is nicely cut through the mountains, hills and tropical forest. The ocean steamers partly pass from one side to the other using artificial lakes and are lifted … 30 meters up… 30 meters down. A masterpiece of engineering; already conceptualized by the Spanish in the 17th century. At the end of the 19th century the French tried (and failed) it a first time, some 30 years later the Americans finally finished the job. In return 😊they kept the country under control for over 60 years. At that time, they did not consider the ecological effect of the canal, the amount of fresh water lost into the ocean by the locks is enormous. They´re looking for solutions.

 

Glijmiddel gewenst? 06/03/2024

De grootste uitdaging van de laaste maand reizen dient zich aan... het verschepen van de camperjeep van Panama naar Cartagena, Colombia. Probleem... hoe krijg je een voertuig dat 2.78 meter hoog is in een container die als deuropening 2.57 m heeft? Antwoord... heel veel proberen.

De eerste 9 cm verlagen is eenvoudig. De camperunit rust in de pick-up op balken van 9cm dik. Die balken er onderuit en klaar (met veel zweet en op en af). Nog 12 cm te gaan. De volgende oefening is lucht uit de banden laten; uiteindelijk rijden we bijna op de velgen binnen. Toch 8 cm winst, nog 4 cm! Wat nu? De dakkoepel er af halen misschien? Goed plan ... 2 cm winst. De laatse loodjes wegen het zwaarst. Alle tanks vullen zodat het voertuig zwaar wordt en dieper door de veren gaat...brilliant idee. 1.5 cm winst. Net niet dus... tot je een 80 kg zware kerel achteraan op de camper zet om de vering nog te doen zakken... en ie glijdt binnen. Veel meer dan een sigarettenblaadje speling was er niet maar binnen is binnen. Nu maar hopen dat ze ook in Colombia een jonge kerel hebben om achteraan op de camper te gaan staan. Hoe ik uit de container geraakte met links en rechts slechts 7 cm speling wil je niet weten (!) maar ook dat is gelukt.

Lubricant needed... a lot!  06/02/2024

The most challenging task of this trip… shipping the camper jeep from Panama to Cartagena, Colombia (there is no road through the Darian… therefore it is called the Darian Gap). Why challenging? Well… how to get a 2.78 m high vehicle into a 2.56 m high container door?

The first 9 cm is easy, we remove the wooden frame under the camper-unit in the trunk of the pick-up. 12 cm more to go. Next action… flattening tires; we win 8 cm and drive now almost on the rims.  4 cm more? What if we make the vehicle as heavy as possible and fill all tanks? YES...only 2.5 cm to go. Someone says… remove the roof cupola and yes, we gain another 2 cm. For the last 0.5 cm we find a heavy person, place him on the back of the camper and the suspension offers an extra set of millimeters. The vehicle glides in. There is 0 cm space left. Hopefully they have a heavy person in Colombia also.

You don´t want to know how I got out of the container with only 7cm space left and right, but we did get out.

Het wagen zonder wagen....

Panama heeft veel te bieden en dat gaan we nu verkennen zonder camper. De hoofdstad heeft naast de slums en de wijken met torenhoge sneeuwwitte flats en kantoorgebouwen ook twee historisch belangrijke delen.

Wie heeft ´Pirates of the Caraiben´ niet gezien? Piraten waren niet zomaar boeven, ze werkten ook vaak in dienst van de toenmalige wereldrijken. Poetin zijn groene mannetjes in Oekraine of zijn Wagner troepen... het bestond ook 400 jaar terug reeds. Panama Viejo (oude stad) vertelt het verhaal. Midden de 17e eeuw vallen een zootje ongeregeld – piraten met Britse steun - de toen zeer rijke stad aan, plunderen grondig en laten  ze brandend achter. De resten van kerken en gebouwen zijn stille getuigen van de strijd die Britten, Fransen, Spanjaarden en plaatselijke heersers uitvochten met de hulp van hun ´Wagner´troepen... piraten. Doel... controle over de onmetelijke rijkdom van Centraal-Amerika. De piraten werken eens voor de ene dan weer voor de andere ... en leven in veiligheid tussen de tientallen kleine en grote eilanden.

De stad wordt een paar km verder opnieuw opgebouwd; daar vind je de prachtige oud-coloniale gebouwen; Panama Casco Viejo.

Without our camper.

We drop off our camper and explore Panama-City. Next to the slums and the snow-white skyscrapers the city also has some very nice and historically important parts. Panama Viejo is one of these remarkable places. Seen the ´ Pirates of the Caribbean´? This is the story of Panama Viejo. Pirates were not just outlaws. They also worked for empires that could benefit from their ´special services´. A bit like the Wagner-group that did the dirty work for Putin, worked the pirates for the English and the French… fighting the Spanish, trying to get a grip on the wealth of Central-America. So, they did also mid-17th century. Under the command of a British general they attacked Panama, plundered it and burned it to the ground. You can see the leftovers of the old town sitting between the ocean and the shiny new city.

A few km to the west the Spanish build a new city… now called Panama Casco Viejo. The old colonial buildings give it a very special atmosphere and feel.

 

Luiaards

Hoog in de boom zit een pluisje-iets, baby en moeder volgens de Canadese Hollander waar we logeren. Eindelijk zien we de geheimzinnige diertjes die uiterst traag door de kruinen van hoge bomen bewegen: nog meer krijgen we er te zien tijdens een kanotocht op het Gatunmeer. De wind waait uit de goede richting dus we gaan ver... en beklagen ons dat zeer tijdens de terugtocht tegen de wind in. De kano brengt ons bij een grote familie ´authentieke indianen´ die langs het meer in hutten wonen. Ze onthalen ons zeer vriendelijk maar snel wordt duidelijk dat zij ´toeristisch-authentiek´ zijn.  Met plastieken pareltjes maken ze sierraden en kleding voor de toeristen. De wandeling met een van hen door het woud is wel boeiend. Hij vertelt over de geneeskundige kracht van planten en bomen, waar wild zit en waar de luiaards zijn ... moeder en kind.

Zelf luiaard spelen is misschien ook tof, dus trekken we naar Isla Grande; een eiland in het Noord-Oosten van Panama. Het eiland heeft mooie stranden en vele snorkel-mogelijkheden. Op Booking.com vinden we een cabaña die over het water uitsteekt . Yes!

Hallo? Hallo, hallo... ola, ola.... si... no ... geen reservatie .. no… een dovemans-gesprek tussen twee mensen die elkaars taal niet verstaan. Daar staan we dan, met baggage voor de gesloten deur van een strand-cabaña. Bellen  helpt niet... binnen een uur is het donker. Dan rinkelt de GSM... met +31 nummer. Nen Hollander? Zegt ie. ´sorry er is wat fout gelopen met de reservatie, ik los het op´. Geloof het of niet, onze Hollander lost het op. Kamer in orde en cabaña wordt voor ons klaar gemaakt voor de volgende dag. Frank ( zo noemt onze Hollander) blijkt zowat iedereen op Isla Grande te kennen en ze kennen ook hem... als Fran. Dankzij Fran beleven we heel fijne dagen op het eiland en raken we op tijd op de luchthaven van Panama voor de vlucht naar Colombia. Danke Frank.

Sloth, native Americans and a Dutchman

Finally, we see sloth… first as small dots high up in the trees, later in close-up while walking in the forest. Mother and baby, … so charming and cute, but not easy to spot. We´re on the Gatun-lake, part of the artificial lake that is created to allow ocean steamers to cross the Panama-canal.

The canoe is easy to steer so let´s go far… we reach a so called authentic Indian village. It is not authentic but the people try hard to explain some elements of their culture. The chief takes us to the forest for a walk and talks about the role of the trees and plants in their long-gone life. Interesting. The moment a speedboat arrives with some 30 overheated tourists we return to our canoe… OMG.. the wind … that´s why it was so easy to come in this direction 😉

As we´re 100 % ready to play sloth ourselves we move to Isla Grande in the north, nice beach and far away from the city with a very special Caribbean feel.

The cabaña we booked seems not to be available but the Duch owner is super friendly and finds a solution. Thanks a lot Frank. Thanks to you the relation between the Duch and Flemish improved a lot. Thanks to you we enjoyed Isla Grande enormously.

 

Colombia en Cartagena. 12/03/2024

De vlucht verloopt zonder veel problemen... nadat we gedwongen werden door COPA airlines voor Altai 245 dollar op te leggen, verzet nutteloos. Dat hun kantoor in de stad het anders had geregeld doet er niet toe.

Het onthaal in Cartagena is warm, letterlijk en figuurlijk. Cartagena wil de meest gastvrije stad zijn van Latijns-Amerika en daar maken ze werk van. Geen onnodige bureaucratie, snelle grens, uitleg over wat te doen met Altai om het land te verlaten... super. Symbool van de stad...een paar versleten schoenen, naar een gedicht dat de stad beschijft als versleten, hier en daar kapot maar comfortabel en goedzittend. Tof. Door de straten van de stad dwalen is wat je hier doet; mooi, verzorgd, interessant, ontspannend. De keerzijde van het succes is dat de stad overrompeld wordt door toeristen. Links en rechts van de stad worden in razend tempo hotels en recreatieparken neergepoot. Nog een paar jaar en de charme is weggewassen door massatourisme.

Cartagena ... the Caribbean pearl. 12/03/2024

Out of Panama and in Colombia is super easy. Colombian officials are extremely helpful and easy going. Perfect. Cartagena is hot in all meanings of the word; it also wants to be the most welcoming town of Colombia. Nice. The symbol of the town is a pair of old shoes… maybe not shiny but very comfortable. This really is a city to get lost and stroll through the streets. But don´t hope for quiet streets, tourism discovered Cartagena, Getsemani and the old town are touristisised. (is that EN?) At the left and right side of the city project developers are building hotels and amusement parks, too fast and too big. Our recommendation… if you want to visit Cartagena do it now.

Brakend.

Ze komen af en aan gereden de helverlichte, veelkleurige,  bussen. Zware bassen denderen, braken,  uit de ramen van de bussen, binnenin de bus ... dddd´s; dansende, daverende, dronken, dwazen. Elk van de bussen, die door het verkeer razen, zit tjokvol met dronken dansers. Ze gaan niet naar een fuif; ze ZIJN een fuif. De DJ´s aan boord poken vakkundig het vuur op. Aan de haltes rijden verkopers rond met winkelkarren vol sterke drank. Rum, vodka, whisky... niet per glas maar per fles, worden verkocht alsof het nootjes zijn. Hier en daar wordt gebraakt... misschien is Cartagena, UNESCO erfgoed, met een prachtige oude stad en relax sfeertje in de wijk Getsemani net iets te gastvrij? Wij hebben alvast het gevoel te oud te zijn geworden voor dit soort vermaak en keren terug naar het klein hotelletje ver weg van dit alles.

Intussen is het wachten tot onze camperjeep wordt uitgeladen. Maar wachten hoeft niet saai te zijn...

Party bus... loud, louder, loudest.

They come and go, flashing and over-illuminated, busses that are converted in to mobile disco´s. The beats burst out of the busses, rock music or Spanish evergreens, people scream, jell, danse, shake, cry, and … drink; most of them drink like thirsty cows (Flemish expression). Each one of the busses is loaded, full of tourists, drunk. At the stops people can resupply… rum, whisky, vodka… not by the glass but by the bottle. This is another face of charming UNESCO heritage Cartagena. We feel a bit old for this type of entertainment and go back to our little hostel far away from this. But if this is the price for peace in the city, then it might be worth it. Indeed, less than 10 years the city was at war, large parts were no go zone; gangs had control over almost everything. Now the city is hospitable and friendly.

 

Modder... en veel.

Tewijl de masseur haar de modder van haar billen veegt, zwiept hij met zijn handen... een klad grijze blubber landt vettig in mijn oor. Ik probeer me te draaien maar drijvend als een dobber in de mud-poel kies je de bewegingsrichting niet zomaar. Zwemmen lukt niet, stappen ook niet , want geen contact met de bodem: gelukkig is de modder niet heet, eerder lauw en vettig kleverig. Ze zeggen dat het goed is voor zowat alles. Vooral voor de zeepindustie denk ik... je moet achertaf terug proper geraken.

We liggen te dobberen in de moddervulkaan, El Totumo , op 65 km ten noorden van Cartagena. Eerst beklim je de vulkaankegel, 30 meter hoog, dan daal je langs een houden ladder af in de modderkrater; 8 op 8 meter breed. Eens in de modder zak je tot schouderhoogte weg en drijf je rond. Echt wegzakken doe je niet ... hoewel... de modderkegel is meer dan 2 km diep en heeft daar verbinding met vulkanisch magma. Mannen bieden hun diensten aan voor een deugddoende massage. Na een uurtje klim je uit de put en wandel je tot aan het meer, zo´n 200 meter verder. Dames wassen er je vege lijf en schreeuwen hun naam in de oren zodat ze straks zakgeld krijgen.

Hoe van kop tot teen onder de modder zitten toch leuk kan zijn. De foto´s bewijzen het.

19/03/2024

Mud bath of 2 km deep.

Part of the mud - a massager wipes of the butt cheeks of a lady that wants out of the pit -  ends up in my ear. I try to move away but swimming is not possible in this mud bath. Walking is also not an option as there is no bottom to the mud the massager explains. More than 2 km deeper the mud connects to volcanic magma streams.  According to locals the mud heals almost everything, according to others it is especially good for the soap industry… to clean up after the bath in this sticky, half warm grey mud. But it is fun, great fun. You sink in until the shoulders, not deeper. After one hour or so in the pit you, clime out and go to the laguna… some ladies are waiting for you to wash off the sticky stuff. Great. Watch the photos.

19/03/2024

Prevelende lichtshow.

Zachte stemmen murmelen gebeden terwijl priesters handen schudden en biechten afnemen. De kerk zit tjokvol en er hangt een gewijde stilte zoals we die eigenlijk niet meer kennen. De weëe geur van kaarsen en wierook walmt de kerk uit en de straten in. Drummen en duwen is het buiten, verkopers schreeuwen, hele en halve artiesten en scamateurs voeren hun kunsten op; kinderen lopen hypernerveus door de massa... teveel suikergoed binnengekregen.

Zo ingetogen als het in de kerken verloopt zo uitbundig en luid verloopt het buiten. Een ingetogen biddende familie wordt een joelende bende eens in openlucht. De Goede Week – Semana Santa – in Bogota wil zeggen: kerkbezoek en familiebijeenkomsten, vrienden ontmoeten, vakantie, feesten. Een Vlaamse kermis.

Zo was ook de sfeer in de ondergrondse kathedraal, uitgehouwen in een gigantische zoutmijn, tot 800 meter diep. Niet honderden maar duizenden Colombianen stromen de berg in en uit; prevelen hier en daar een gebed, nemen ongeveer overal een selfie en gaan dan jolig verder naar het ondergrondse restaurant of café.

Na een Paas-concert in de kathedraal op Witte Donderdag wagen we ons in de massa en hoppen van stille kerk naar uitbundige massa en terug. Een bezoek aan het museum van het goud, Muzeo de Oro, is een welkome afwisseling en tevens een glasheldere verklaring voor het ‘waarom’ de Spanjaarden zo uit hun dak gingen bij het zien van de sieraden en het bewerkte goud 5 eeuwen terug. Het ongelofelijk fijne ambachtswerk in combinatie met de schittering van goud en zilver moet onweerstaanbaar zijn geweest. De volkerenmoord was onafwendbaar. Het museum vertelt het verhaal van het goud maar ook van de innige relatie van de indianen met de natuur en de kosmos.

Terug buiten doen we ons tegoed aan Street food tot maag en darmen het bijna begeven.

Goede Vrijdag wordt een afknapper. Montserate, het bedevaartsoord hoog boven Bogota, is totaal onbereikbaar. Golf na golf komen grote groepen mensen aan om te voet of met de kabelbaan naar boven te gaan en de kruisweg te doen. In die tsunami  van volk is er geen pret aan.

Pasen dan? Met de microfoon losjes in de hand en heldere, bezwerende stem wisselen de voorganger en de voorgangster elkaar af. Ze spreken afwisselend opzwepend en dan weer intiem zacht, zegenend,...vakmensen. De massa zingt, wuift, weent en applaudisseert. Het 200-koppige koor deint heen en weer, straalt en schittert in witter dan wit kleding. Spots zorgen voor veelkleurige lichteffecten. Op het podium komt een stoet in beweging van mannen en vrouwen, kinderen, die getuigen over hun wonderlijke genezing. De 10.000-koppige Pinkstergemeenschap dankt en bidt. Op het hoogtepunt komt er plots een oproep om geld te doneren, direct in baar geld of door een storting; de al immense tempelhal moet groter worden, bidt de voorganger. Vlaggen worden gezwaaid, het koor zingt met vibrerende stem. Dan worden kleine doosjes uitgedeeld. In het doosje een minuscuul klein broodje en plastiekpotje met rode drank. Brood en wijn. Even wordt het stil en dan herbegint de prediker, na een paar minuten neemt het koor over. Semana Sancta.

Met de koorzang nagalmend op de achtergrond keren we terug naar de camper. Nog even en het 3 maanden lange avontuur is voorbij. Om middernacht vliegen we terug naar Europa. Zelfs Altai is wat zenuwachtig.

Deze reis was er eentje om U tegen te zeggen. 8 landen (en dus dubbel zoveel zeer bureaucratische grensovergangen), Caraïbische stranden, regenwouden, vulkanen, grimmige steden, coloniale erfenissen, schokkende armoede, warme mensen, brullende apen, prachtige vogels, intens groene jungles,  moeilijke bergwegen, vele warme welkoms, smaakbomachtige  gerechten en duizelingwekkende temperaturen.

Bogota, 31 maart 2024.

​

Lightshow for easter. Semana Santa @ Bogota.

Soft voices murmur prayers while priests shake hands and administer confessions. The church is packed and there is a sacred silence that we hardly know anymore. The sickly smell of candles and incense wafts out of the church and into the streets. It's crowded and bustling outside, with vendors shouting, full and half artists and scammers performing their tricks; children nervously wander through the crowd... having consumed too many sweets. As subdued as it is in the churches, it's exuberant and loud outside. A solemn praying family turns into a cheering crowd once outdoors. Holy Week - Semana Santa - in Bogota means: church visits and family gatherings, meeting friends, vacation, celebrations. A Flemish fairground. The atmosphere was also like this in the underground cathedral, carved into a gigantic salt mine, up to 800 meters deep. Not hundreds but thousands of Colombians flow in and out of the mountain; murmuring prayers here and there, taking selfies almost everywhere, and then merrily moving on to the underground restaurant or cafe. After an Easter concert in the cathedral on Maundy Thursday, we venture into the crowd and hop from quiet church to exuberant crowd and back. A visit to the gold museum, Museo de Oro, is a welcome change and also a clear explanation of why the Spaniards went crazy when they saw the jewelry and gold 5 centuries ago. The incredibly fine craftsmanship combined with the shimmer of gold and silver must have been irresistible. The genocide was inevitable. The museum tells the story of gold but also of the indigenous peoples' intimate relationship with nature and the cosmos. Back outside, we indulge in street food until our stomachs and intestines almost give up. Good Friday turns out to be a disappointment. Montserrat, the pilgrimage site high above Bogota, is completely unreachable. Wave after wave, large groups of people arrive to go up on foot or by cable car and do the Stations of the Cross. There's no fun in those crowds. Easter then? With the microphone loosely in hand and a clear, mesmerizing voice, the preacher and the preacheress take turns. They speak alternately stirring and then again intimately soft, blessing... professionals. The crowd sings, waves, weeps, and applauds. The 200-member choir sways back and forth, shines in whiter than white clothing. Spotlights create multicolored light effects. On stage, a procession of men and women, children, moves, testifying about their miraculous healings. The 10,000-strong Pentecostal community gives thanks and prays. At the climax, there is suddenly a call to donate money, directly in cash or by deposit; the already immense temple hall must be expanded, prays the preacher. Flags are waved, the choir sings with vibrating voices. Then small boxes are handed out. In the box, a tiny piece of bread and a plastic cup with red liquid. Bread and wine. For a moment it becomes quiet and then the preacher starts again, after a few minutes the choir takes over. Semana Santa. With the choir singing echoing in the background, we return to the camper. Soon the 3-month adventure will be over. At midnight, we fly back to Europe. Even Altai is a bit nervous.

This trip was one to remember. 8 countries (and thus twice as many very bureaucratic border crossings), Caribbean beaches, rainforests, volcanoes, grim cities, colonial legacies, shocking poverty, warm people, burling monkeys, beautiful birds, intensely green jungles, difficult mountain roads, many warm welcomes, taste-bomb-like dishes, and dizzying temperatures.

Bogota, March 31, 2024.

​

​